Śliwowica

Ten artykuł dotyczy napoju alkoholowego. Zobacz też: Śliwowica (film).

Ten artykuł od 2015-11 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Śliwowica – wysokoprocentowy (niekiedy nawet ponad 70%), wytrawny napój alkoholowy, wypalanka, produkowana ze specjalnie dobranych śliwek węgierek. Zazwyczaj śliwowica jest spożywana w postaci czystej, ale jak każdy silny napój alkoholowy może być dodatkiem do drinków.

Produkcja

Śliwowica produkowana jest z przefermentowanego zacieru uzyskanego z miazgi przebranych i rozdrobnionych śliwek węgierek. Niekiedy ok. 15% owoców miażdżonych jest razem z pestkami. Zacier destylowany jest jedno- (ok. 50-60%) lub dwukrotnie (nawet ponad 70%).

Produkowana jest w Europie Wschodniej i Centralnej, w Austrii, na Morawach, Słowacji, Słowenii, Chorwacji, Bośni, Bułgarii, Polsce, Serbii, Czarnogórze, Rumunii. Wypalanki śliwkowe produkowane są również, choć rzadziej, w Europie zachodniej, głównie na obszarach niemieckojęzycznych – w Alzacji, Schwarzwaldzie i okolicach Bazylei. Legalnie produkowana przemysłowo w tych państwach śliwowica może mieć niższą zawartość alkoholu, co wynika z wewnętrznych regulacji prawnych, lecz pędzona w warunkach domowych zawsze jest napojem wysokoprocentowym.

W Polsce produkowana bez zezwolenia głównie na południu w okolicy Łącka (śliwowica łącka), np. we wsi Kicznia, Czerniec, Maszkowice, Zagorzyn w okolicy Nowego Sącza (gminy Łukowica, Podegrodzie) i w gminie Szydłów. Sztuka produkcji śliwowicy jest w tym regionie przekazywana z pokolenia na pokolenie od XVII wieku^{[potrzebny przypis]}. Tajemnica produkcji polega na doborze odpowiednich śliwek. Prawdziwa śliwowica powinna być destylowana wyłącznie dzięki alkoholowi powstałemu z cukru zawartego w owocach (bez domieszki cukru).

Organy ścigania nie reagują na nielegalną produkcję tego typu alkoholu na zasadzie tzw. umowy społecznej. W roku 2012 mieszkaniec gminy Łącko, Krzysztof Maurer uzyskał zgodę na legalną produkcję destylatów owocowych, w tym też śliwowicy^[1].

Specyficzną formą śliwowicy jest tzw. „Śliwowica paschalna” (ang. Passover slivovitz) produkowana z zachowaniem zasad koszerności, pod nadzorem przedstawiciela gminy żydowskiej. Jest to napój alkoholowy 70%, produkowany z przebranych śliwek, absolutnie bez żadnych dodatków, nawet wody, z zachowaniem wyjątkowej czystości. Destylat o mocy 73-75% jest leżakowany minimum 2 lata. Śliwowica paschalna charakteryzuje się bardzo bogatym śliwkowym aromatem, jasnożółtą barwą i swoistym, charakterystycznym dla śliwowic smakiem.

W podobny sposób, lecz bez nadzoru religijnego produkowana jest Śliwowica specjalna, o mocy 65%. Produkowane są też wódki w typie śliwowicy, będące najczęściej mieszanką naturalnej śliwowicy ze spirytusem zbożowym lub ziemniaczanym.

Zobacz też

• śliwowica łącka

Przypisy

Literatura

• Cieślak J, Od Abbocato do żubrówki, Warszawa 1992

Linki zewnętrzne

• Artykuł "Kultura na 70 procent". nsik.com.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-30)].