Ada Fighiera-Sikorska

Ten artykuł od 2017-03 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Ada Fighiera-Sikorska

Data i miejsce urodzenia	26 stycznia 1929 Siedlce
Data i miejsce śmierci	7 sierpnia 1996 Turyn
Zawód, zajęcie	dziennikarz

Ada Fighiera-Sikorska (ur. 26 stycznia 1929 w Siedlcach, zm. 7 sierpnia 1996 w Turynie) – polska dziennikarka, redaktorka czasopisma Heroldo de Esperanto^[1]. Członek Światowego Związku Dziennikarzy Esperantystów (TEĴA), Związku Pisarzy Esperantojęzycznych (EVA), esperanckiego PEN Club i członek honorowy Światowego Związku Esperantystów (UEA).

Życiorys

Wychowała się w Warszawie, gdzie mieszkała do wybuchu II wojny światowej w 1939. Wtedy wraz z rodziną uciekła do Lwowa, gdzie jej ojciec, generał Franciszek Sikorski, miał za zadanie zorganizować obronę. Po kapitulacji Polski rodzina Ady Fighiera-Sikorskiej została zesłana na Syberię^[2], gdzie Ada uczęszczała do szkoły podstawowej. Ojciec wraz z ponad 10 tysiącami innych polskich oficerów został zamordowany w lesie w Katyniu.

Dzięki umowie z Wielką Brytanią w 1941 roku ZSRR uwolnił 2 miliony polskich internowanych na Syberii osób cywilnych. W 1942 Ada z matką i siostrą mogły wyjechać przez Samarkandę do Persji, najpierw do Teheranu, a następnie do Isfahanu, gdzie poszła do polskiej szkoły. Między 1945 a styczniem 1948 mieszkała z innymi polskimi uchodźcami w stolicy Libanu – Bejrucie; w 1948 zdała polski egzamin maturalny w Wielkiej Brytanii. W listopadzie wróciła do Polski po ośmioletniej nieobecności.

Ukończyła slawistykę, specjalizacja dziennikarstwo, na Uniwersytecie Warszawskim, następnie rozpoczęła pracę w wydawnictwie. W 1956 uczestniczyła w kursach języka esperanto, które w Warszawie organizował Julio Baghy.

W 1958, przed jubileuszowym Światowym Kongresem Esperanto w Warszawie, była wiceprezydentem Warszawskiego Towarzystwa Esperanckiego i członkiem esperanckiej redakcji Polskiego Radia^[1], wtedy poznała swojego przyszłego męża, który jako członek Stałego Komitetu Kongresowego (Konstanta Kongresa Komitato) przebywał w Warszawie przygotowując kongres. W 1960 w Brukseli wyszła za mąż za Gian Carlo Fighiera. Rok później pracowała z nim przy organizacji Światowego Kongresu Esperanto w Harrogate (Wielka Brytania)^[1].

W 1962 Ada Fighiera-Sikorska przejęła od Theodore Junga czasopismo „Heroldo de Esperanto”^[3][4], które redagowała przez 36 lat, aż do swojej śmierci: najpierw przez 17 lat w Brukseli, a następnie przez 9 lat w Madrycie, na końcu, od 1988, w Turynie. Równocześnie aktywnie uczestniczyła w wielu międzynarodowych, krajowych i regionalnych kongresach i spotkaniach esperanckich jako nauczyciel i wykładowca.

Ada zmarła w wieku 67 lat w klinice Fornaca (Turyn), gdzie przeleżała dwa miesiące z powodu nieuleczalnej choroby kręgosłupa i wątroby.

Do końca była aktywna intelektualnie. Ze szpitala pisała dziesiątki listów do rodziny i przyjaciół. Na kilka dni przed śmiercią zaczęła pisać artykuły i robić korekty kolejnego numeru „Heroldo de Esperanto”. Podczas pogrzebu na jej trumnie położono polską i brytyjską flagę. Na jej życzenie ciało zostało skremowane. Prochy przechowywane są w kolumbarium głównego cmentarza w Turynie, kwatera A2, miejsce numer 24.

Nagroda im. Ady Fighiery-Sikorskiej

Od 2004 roku podczas Międzynarodowego Esperanckiego Tygodnia Kultury i Turystyki w Katalonii (Internacia Esperanto-Semajno de la Kulturo kaj Turismo en Katalunio) przyznawana jest nagroda im. Ady Fighiery-Sikorskiej. Nagroda składa się z dyplomu i medalu z podobizną Ady Fighiery-Sikorskiej. Pierwszym nagrodzonym był Augusto Casquero z Walencji za swoją długoletnią działalność na rzecz esperanta^[5].

Zobacz też

• Heroldo de Esperanto

Przypisy