Andreas Charvaz

Andreas Charvaz

Arcybiskup
Data i miejsce urodzenia	25 grudnia 1793 Hautecour
Data i miejsce śmierci	18 października 1870 Moûtiers
Biskup Pinerolo
Okres sprawowania	1834–1848
Arcybiskup Genui
Okres sprawowania	1852–1869
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	24 czerwca 1818
Nominacja biskupia	20 stycznia 1834
Sakra biskupia	9 marca 1834
Multimedia w Wikimedia Commons

Andreas Charvaz (spotykane także imiona André i Andrea; ur. 25 grudnia 1793 w Hautecour, zm. 18 października 1870 w Moûtiers) – włoski (sabaudzki) duchowny rzymskokatolicki, wychowawca Wiktora Emanuela II, arcybiskup Genui, polityk Królestwa Sardynii i Królestwa Włoch.

Życiorys

Młodość i prezbiteriat

Andreas Charvaz urodził się w rodzinie rolników 25 grudnia 1793 w Hautecour w Królestwo Sardynii. Ukończył seminarium w Chambéry i teologie na Uniwersytecie Turyńskim. 24 czerwca 1818 otrzymał święcenia prezbiteriatu i został kapłanem diecezjalnym. Pracował jako nauczyciel teologii moralnej i Pisma Świętego w seminarium w Chambéry, a następnie został wikariuszem generalnym archidiecezji Chambéry. Odmówił objęcia proponowanej mu katedry teologii na Sorbonie.

Był wychowawcą synów króla Sardynii Karola Alberta, w tym przyszłego pierwszego króla zjednoczonych Włoch Wiktora Emanuela II.

Episkopat

Zgodnie z tradycją, po zakończeniu pracy wychowawcy królewskich dzieci 12 października 1833 został mianowany biskupem Pinerolo, co zatwierdził papież Grzegorz XVI 20 stycznia 1834. 9 marca 1834 przyjął sakrę biskupią z rąk arcybiskupa Chambéry Antoiniego Martineta. Współkonsekratorami byli biskup Annecy Pierre-Joseph Rey oraz biskup Saint-Jean-de-Maurienne Alexis Billiet.

W swojej diecezji podjął się misji nawracania licznych waldensów. W 1844 został radcą królewskim, a w 1847 nadzwyczajnym radcą stanu. 9 maja 1848 złożył dymisję z biskupstwa w proteście przeciwko edyktowi królewskiemu, który znosił cenzurę kościelną i wprowadzał na łamy pism kościelnych zatwierdzone przez władze cywilne tematy niereligijne. 3 lipca 1848 papież Pius IX mianował go arcybiskupem in partibus infidelium Sebastii. Przez króla został mianowany ministrem stanu.

2 czerwca 1852 mianowany arcybiskupem Genui, co zatwierdził papież Pius IX 27 września 1852. Pośredniczył w napiętych stosunkach pomiędzy Królestwem Sardynii a Rzymem. 17 marca 1861 ogłosił powstanie Zjednoczonego Królestwa Włoch.

Uważany był za liberalnego hierarchę. Uważał, że armia piemoncka nie ma obowiązku sumienia odmówić zajęcia terytoriów papieskich. Odradzał ekskomunikować Wiktora Emanuela II. Z drugiej strony dbał o prawa duchowieństwa i o łagodzenie antyklerykalnych ustaw Królestwa Włoch. 7 sierpnia 1869 z przyczyn zdrowotnych złożył rezygnację z arcybiskupstwa Genui. Zmarł 18 października 1870.

Bibliografia

• Catholic-hierarchy
• GCatholic
• treccani.it