Andrzej Ostromęcki

Andrzej Ostromęcki

Andrzej Ostromęcki w czapce (deklu[1]) korporacji akademickiej Arkonia, 2018
Data i miejsce urodzenia	15 listopada 1942 Warszawa
Data i miejsce śmierci	24 stycznia 2021 Warszawa
Zawód, zajęcie	polski geolog, poeta, prozaik, alpinista i grotołaz
Alma Mater	Uniwersytet Wrocławski
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Andrzej Henryk Ostromęcki (ur. 15 listopada 1942 w Warszawie, zm. 24 stycznia 2021 tamże) – polski geolog, poeta, alpinista, grotołaz, działacz społeczny. Był filistrem Arkonii.

Życiorys

Był synem Mirosława (1914–2000), inżyniera, oficera NSZ, więźnia politycznego PRL, i Heleny (1915–2000) z domu Deskur^[2][3][4]. Razem z matką i siostrą Anną (1944–2000) przeprowadził się do Wrocławia w lipcu 1945^[5]. Egzamin maturalny zdał w III Liceum Ogólnokształcącym we Wrocławiu w 1960^[6]. W 1966 ukończył studia geologii na Wydziale Nauk Przyrodniczych Uniwersytetu Wrocławskiego^[7]. Był zatrudniony w Zakładzie Nauk Geologicznych PAN we Wrocławiu i Warszawie (od 1968), gdzie uzyskał doktorat nauk przyrodniczych w 1972^[8]. Był także związany z Wydziałem Geologii Uniwersytetu Warszawskiego^[9]. Zajmował się zagadnieniami górnego karbonu i dolnego permu w niecce północnosudeckiej^[10][11][12]. W latach 1980–1981 pracował w Mauretanii w ramach kontraktu z agencją ONZ^[13]. Zmarł 24 stycznia 2021 w Warszawie^[14].

Działalność społeczna

Był filistrem Korporacji Akademickiej Arkonia^[15]. Jako syn Mirosława^[2], członka Arkonii od 1933, został przyjęty do Korporacji w 1982 wraz z innymi synami i krewnymi przedwojennych Arkonów^[16]. W roku 1990 został wybrany na członka zarządu Arkonii^[17][18]. W 1992 sprawował funkcję oldermana „pierwszego coetusu”^[a], grupy składającej się z pięciu pierwszych studentów przyjętych do Arkonii po II Wojnie Światowej^[19].

W 2011 wziął udział w panelu dyskusyjnym „Żołnierze Wyklęci – wojna domowa czy powstanie narodowe?”^[20].

W 2014 był współzałożycielem Fundacji Oleńka, pierwszej w Polsce organizacji pomagającej chorym na raka samotnym matkom^[21][22].

Działalność literacka

Publikował wiersze:

• Andrzej Ostromęcki: A rzeka wciąż płynie. Konin: Psychoskok, 2018, s. 101. ISBN 978-83-8119-267-5.
• Andrzej Ostromęcki: Wędrówki po Polu Mokotowskim. Pelplin: Bernardinum, 2017, s. 35. ISBN 978-83-947346-0-2.
• Andrzej Ostromęcki: Węzełek na drogę. Warszawa: Andrzej Ostromęcki, 2017, s. 87. ISBN 978-83-947346-1-9.

Publikował także formy prozatorskie^[23] i teksty na tematy społeczne^[24][25][26]. Zamieszczał utwory w czasopismach katolickich „List do Pani”, „Tygodnik Salwatorski”, „Głos Brata Alberta”^[27][28][29].

Działalność górska

Był członkiem i uczestnikiem wypraw jaskiniowych Sekcji Grotołazów Wrocław od 1962^[30]. W 1966 współorganizował Ogólnopolskie Seminarium Ratownictwa Jaskiniowego w Tatrach Zachodnich^[31]. Był prezesem Sekcji w kadencji 1967/1968^[32].

Brał udział w eksploracji i opisie Jaskini Niedźwiedziej w masywie Śnieżnika^[33].

Na przełomie grudnia 1968 i stycznia 1969 wziął udział w wyprawie kierowanej przez Bernarda Uchmańskiego na dno Jaskini Śnieżnej. Wyprawa dokonała wspinaczkowego wyjścia od Syfonu Dominiki do otworu Jaskini Śnieżnej. Był to ówczesny rekord świata (640 m pomiędzy dnem a otworem wejściowym jaskini) we wspinaczce jaskiniowej bez korzystania z lin i drabinek^[34][35]. Członkami wyprawy byli także Roman Galar, Jerzy Masełko, Kazimierz Piotrowski, Norbert Pospieszny i Marek Trzeciakowski^[36]. Wszyscy zostali odznaczeni Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe.

W 1969 uczestniczył w wyprawie Sekcji do jaskiń Kaukazu Zachodniego^[37]. Był zaprzyjaźniony i uczestniczył w działalności Speleoklubu Warszawskiego^[38].

Inne informacje

Był mężem Anny Marii (Oleńki) z domu Wielowieyskiej (1945–2013)^[3].

Uwagi

Przypisy