Antonio Felice Zondadari (1740–1823)
| Kardynał prezbiter | |||
 | |||
| Kraj działania | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 14 stycznia 1740 | ||
| Data i miejsce śmierci | 13 kwietnia 1823 | ||
| Arcybiskup Sieny | |||
| Okres sprawowania | 1795–1823 | ||
| Wyznanie | katolicyzm | ||
| Kościół | |||
| Diakonat | 23 grudnia 1780 | ||
| Prezbiterat | 16 marca 1782 | ||
| Sakra biskupia | 21 grudnia 1785 | ||
| Kreacja kardynalska | 23 lutego 1801 | ||
| Kościół tytularny | Santa Balbina | ||
| |||
| Data konsekracji | 21 grudnia 1785 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Współkonsekratorzy | Orazio Mattei | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Antonio Felice Zondadari (ur. 14 stycznia 1740 w Sienie, zm. 13 kwietnia 1823 tamże) – włoski kardynał.
Życiorys
Urodził się 14 stycznia 1740 roku w Sienie, jako syn Giuseppego Flavia Zondadariego i Violante Gori[1]. Studiował na La Sapienzy, gdzie uzyskał doktorat utroque iure[1]. Po studiach został referendarzem Trybunału Obojga Sygnatur i inkwizytorem na Malcie[1]. 23 grudnia 1780 roku przyjął święcenia diakonatu, a 16 marca 1782 – prezbiteratu[2]. 19 grudnia 1785 roku został wybrany tytularnym arcybiskupem Adany, a dwa dni później przyjął sakrę[2]. Rok później został mianowany asystentem Tronu Papieskiego i nuncjuszem we Flandrii[1]. Na początku 1787 roku rząd oskarżył go o zwalczanie febronianizmu, przez co został wygnany i osiadł w Liège, a następnie w Rzymie[1]. W 1791 roku powrócił do Flandrii i pozostał tam przez cztery lata[1]. W 1795 roku został mianowany arcybiskupem Sieny[2]. 23 lutego 1801 roku został kreowany kardynałem in pectore[2]. Jego promocja na kardynała prezbitera została ogłoszona na konsystorzu 28 września i nadano mu kościół tytularny Santa Balbina[2]. Wziął udział w ślubie Napoleona Bonapartego i Marii Ludwiki Austriaczki, dzięki czemu mógł zachować prawo do noszenia czerwonych szat kardynalskich[1]. Zmarł 13 kwietnia 1823 roku w Sienie[1].
Przypisy
Kontrola autorytatywna (osoba):
