|
Data i miejsce urodzenia | 29 kwietnia 1997 Kuopio |
Klub | Puijon Hiihtoseura |
Wzrost | 184 cm[1] |
Reprezentacja | Finlandia |
Debiut w PŚ indywidualnie | 16 marca 2017 w Trondheim (49. miejsce) |
Debiut w PŚ drużynowo | 18 marca 2017 w Vikersund (10. miejsce) |
Pierwsze punkty w PŚ | 10 grudnia 2017 w Titisee-Neustadt (25. miejsce) |
Rekord życiowy | 223,5 m na Heini-Klopfer-Skiflugschanze w Oberstdorfie (18 marca 2022)[2] |
| Multimedia w Wikimedia Commons | |
Eetu Aapeli Nousiainen[3] (ur. 29 kwietnia 1997 w Kuopio[4]) – fiński skoczek narciarski, zawodnik klubu Puijon Hiihtoseura. Olimpijczyk (2018). Uczestnik igrzysk europejskich (2023), mistrzostw świata seniorów (2019, 2021 i 2023) oraz światowego czempionatu w lotach narciarskich (2018, 2020 i 2022), trzykrotnie brał udział w mistrzostwach świata juniorów (2015–2017). Medalista mistrzostw kraju.
Przebieg kariery
W oficjalnych zawodach międzynarodowych rozgrywanych przez FIS zadebiutował w sierpniu 2014, plasując się w piątej i czwartej dziesiątce konkursów FIS Cup w Kuopio. W swoim kolejnym starcie międzynarodowym, który miał miejsce w grudniu 2014 w Notodden, dwukrotnie zajmował miejsca w czołowej dziesiątce w zawodach tej rangi (był 10. i 7.)[5]. W lutym 2015 po raz pierwszy wystąpił w mistrzostwach świata juniorów, zajmując z reprezentacją swojego kraju 8. miejsce w zawodach drużynowych[6] (do rywalizacji indywidualnej nie został zgłoszony[5]).
W grudniu 2015 w Renie zadebiutował w Pucharze Kontynentalnym, plasując się w szóstej i siódmej dziesiątce. Pierwsze punkty zawodów tego cyklu zdobył 17 stycznia 2016 w jednoseryjnym konkursie rozegranym w Willingen[5]. 19 lutego 2016 po raz pierwszy przystąpił do rywalizacji w Pucharze Świata, odpadając w kwalifikacjach do pierwszego konkursu w Lahti[7]. W lutym 2016 wystąpił także po raz drugi w mistrzostwach świata juniorów, zajmując indywidualnie 29. miejsce[8], a w konkursie drużynowym ponownie plasując się na 8. pozycji[9].
W sierpniu 2016 w Einsiedeln zadebiutował w Letnim Grand Prix, odpadając w kwalifikacjach[7]. 14 stycznia 2017 w Garmisch-Partenkirchen po raz pierwszy uplasował się w czołowej dziesiątce Pucharu Kontynentalnego (zajął 5. miejsce). 28 stycznia 2017 zanotował pierwsze podium w oficjalnych zawodach międzynarodowych rozgrywanych pod egidą FIS, zwyciężając w konkursie FIS Cupu w Eau Claire. W lutym 2017 po raz trzeci i ostatni w karierze wziął udział w mistrzostwach świata juniorów, plasując się indywidualnie na 23. miejscu, a drużynowo na 6. pozycji. W marcu 2017 wystartował w cyklu Raw Air, w ramach którego zadebiutował w konkursie głównym Pucharu Świata (16 marca 2017 w Trondheim był 49.), a także po raz pierwszy wystąpił w rywalizacji drużynowej w ramach tego cyklu (18 marca 2017 w Vikersund Finowie z Nousiainenem w składzie zajęli 10. miejsce)[5].
14 lipca 2017 w konkursie drużynowym Letniego Grand Prix w Wiśle po raz pierwszy awansował do drugiej serii zawodów najwyższej rangi, zajmując z reprezentacją Finlandii 6. pozycję. 9 września 2017 w pierwszym konkursie w Czajkowskim zdobył debiutanckie punkty w zawodach indywidualnych tego cyklu. 10 grudnia 2017 w Titisee-Neustadt po raz pierwszy w karierze punktował w Pucharze Świata, zajmując w jednoseryjnych zmaganiach 25. lokatę. W styczniu 2018 wziął udział w mistrzostwach świata w lotach narciarskich – w konkursie indywidualnym był 35., a w zawodach drużynowych 8[5]. W lutym tego samego roku wystartował w zimowych igrzyskach olimpijskich, na których wystąpił tylko w konkursie indywidualnym na skoczni normalnej[5] – w rywalizacji tej zajął 49. miejsce po skoku na odległość 83 metrów[10][11].
W lutym 2019 zadebiutował w mistrzostwach świata seniorów, nie awansując do drugiej serii żadnego z konkursów – indywidualnie był 48. (skocznia duża) i 42. (normalna), a drużynowo 10. W sezonie 2018/2019, podobnie jak w poprzednim, raz punktował w zawodach indywidualnych Pucharu Świata – 3 lutego 2019 w Oberstdorfie był 27. Latem 2019 punktował w Letnim Grand Prix w Klingenthal, gdzie zajął 26. miejsce. W sezonie zimowym 2019/2020 ani razu nie zdobył punktów Pucharu Świata, startując do połowy Turnieju Czterech Skoczni[5], gdy w składzie fińskiej kadry zastąpił go Andreas Alamommo[12]. W dalszej części sezonu w zawodach międzynarodowych występował sporadycznie, ograniczając się do konkursów rozgrywanych w Finlandii[7][5], co było efektem odbywania przez niego obowiązkowej służby wojskowej[13], która, zdaniem ówczesnego trenera fińskiej reprezentacji Lauri Hakoli, wpłynęła także na słabsze wyniki osiągane przez Nousiainena w sezonie 2019/2020[12].
Wielokrotny medalista mistrzostw Finlandii w skokach narciarskich. Indywidualnie został mistrzem kraju na skoczni średniej w 2017[14] i 2020[15], w 2018 był drugi na obiekcie normalnym[16], a w 2016 zdobył brązowy medal na skoczni dużej[17]. Ponadto w 2016[18], 2017[19] i 2019[20] zdobywał brązowe medale zmagań indywidualnych w letnich mistrzostwach kraju, w 2016 zdobywając również ten sam krążek w rywalizacji drużynowej[18]. W 2018[21] i 2019[22] w letnim czempionacie sięgnął po tytuł mistrzowski w zmaganiach drużynowych. Stawał także na podium w rywalizacji juniorskiej – był między innymi mistrzem Finlandii do lat 18 z 2015 roku[23].
Indywidualnie
Starty E. Nousiainena na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo
Indywidualnie
Drużynowo
Starty E. Nousiainena na mistrzostwach świata – szczegółowo
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
48. | 23 lutego | 2019 | Innsbruck | Bergisel | K-120 | HS-130 | indywid. | 103,5 m | – | 77,8 pkt | 201,6 pkt | Markus Eisenbichler |
10. | 24 lutego | 2019 | Innsbruck | Bergisel | K-120 | HS-130 | druż.[a] | 115,5 m | – | 354,1 pkt (90,8 pkt) | 633,4 pkt | Niemcy |
42. | 1 marca | 2019 | Seefeld | Toni-Seelos-Olympiaschanze | K-99 | HS-109 | indywid. | 83,0 m | – | 74,6 pkt | 143,7 pkt | Dawid Kubacki |
50. | 27 lutego | 2021 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-95 | HS-106 | indywid. | 88,0 m | – | 75,0 pkt | 193,8 pkt | Piotr Żyła |
9. | 28 lutego | 2021 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-95 | HS-106 | druż. mix.[b] | 76,5 m | – | 332,0 pkt (65,3 pkt) | 668,8 pkt | Niemcy |
38. | 5 marca | 2021 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-120 | HS-137 | indywid. | 110,0 m | – | 81,3 pkt | 195,2 pkt | Stefan Kraft |
9. | 6 marca | 2021 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-120 | HS-137 | druż.[c] | 120,5 m | – | 344,6 pkt (95,2 pkt) | 702,0 pkt | Niemcy |
34. | 25 lutego | 2023 | Planica | Srednja skakalnica | K-95 | HS-102 | indywid. | 91,0 m | – | 113,5 pkt | 148,3 pkt | Piotr Żyła |
30. | 3 marca | 2023 | Planica | Bloudkova velikanka | K-125 | HS-138 | indywid. | 125,5 m | 119,5 m | 214,6 pkt | 72,9 pkt | Timi Zajc |
9. | 4 marca | 2023 | Planica | Bloudkova velikanka | K-125 | HS-138 | druż.[d] | 125,0 m | – | 483,7 pkt (123,0 pkt) | 740,2 pkt | Słowenia |
Indywidualnie
Drużynowo
Starty E. Nousiainena na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Skok 3 | Skok 4 | Nota | Strata | Zwycięzca |
35. | 19–20 stycznia | 2018 | Oberstdorf | im. Heiniego Klopfera | K-200 | HS-235 | indywid. | 161,0 m | – | – | –[i] | 111,4 pkt | 540,5 pkt | Daniel-André Tande |
8. | 21 stycznia | 2018 | Oberstdorf | im. Heiniego Klopfera | K-200 | HS-235 | druż.[e] | 177,0 m | 180,0 m | 1262,2 pkt (300,9 pkt) | 400,0 pkt | Norwegia |
36. | 11–12 grudnia | 2020 | Planica | Letalnica | K-200 | HS-240 | indywid. | 183,5 m | – | – | – | 148,9 pkt | 728,3 pkt | Karl Geiger |
8. | 13 grudnia | 2020 | Planica | Letalnica | K-200 | HS-240 | druż.[f] | 167,5 m | 177,0 m | 1284,8 pkt (296,6 pkt) | 442,9 pkt | Norwegia |
26. | 11–12 marca | 2022 | Vikersund | Vikersundbakken | K-200 | HS-240 | indywid. | 204,5 m | 173,5 m | 191,5 m | 190,5 m | 632,3 pkt | 221,9 pkt | Marius Lindvik |
7. | 13 marca | 2022 | Vikersund | Vikersundbakken | K-200 | HS-240 | druż.[g] | 222,0 m | 184,5 m | 1182,8 pkt (349,7 pkt) | 528,7 pkt | Słowenia |
38. | 26–27 stycznia | 2024 | Tauplitz | Kulm | K-200 | HS-235 | indywid. | 168,0 m | – | – | –[i] | 124,0 pkt | 523,4 pkt | Stefan Kraft |
7. | 28 stycznia | 2024 | Tauplitz | Kulm | K-200 | HS-235 | druż.[h] | 191,0 m | 191,0 m | 1300,4 pkt (331,9 pkt) | 315,0 pkt | Słowenia |
Indywidualnie
Drużynowo
Starty E. Nousiainena na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
8. | 7 lutego | 2015 | Ałmaty | Gornyj Gigant | K-95 | HS-106 | druż.[j] | 88,0 m | 87,5 m | 769,5 pkt (171,3 pkt) | 123,8 pkt | Norwegia |
29. | 23 lutego | 2016 | Râșnov | Trambulina Valea Cărbunării | K-90 | HS-100 | indywid. | 88,0 m | 85,5 m | 204,6 pkt | 44,4 pkt | David Siegel |
8. | 24 lutego | 2016 | Râșnov | Trambulina Valea Cărbunării | K-90 | HS-100 | druż.[k] | 85,0 m | 78,5 m | 707,9 pkt (176,0 pkt) | 158,8 pkt | Niemcy |
23. | 1 lutego | 2017 | Park City | Utah Olympic Park | K-90 | HS-100 | indywid. | 88,5 m | 90,0 m | 232,3 pkt | 30,9 pkt | Viktor Polášek |
6. | 3 lutego | 2017 | Park City | Utah Olympic Park | K-90 | HS-100 | druż.[l] | 93,0 m | 87,0 m | 802,1 pkt (222,5 pkt) | 130,2 pkt | Słowenia |
Indywidualnie
Starty E. Nousiainena na igrzyskach europejskich – szczegółowo
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata
stan po zakończeniu sezonu 2023/2024
Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych Pucharu Świata
stan po zakończeniu sezonu 2023/2024
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP
stan po zakończeniu LGP 2023
Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych LGP
stan po zakończeniu LGP 2023
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie
Lp. | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Lok. | Strata | Zwycięzca |
1. | 19 grudnia | 2020 | Ruka | Rukatunturi | K-120 | HS-142 | 128,5 m | 130,5 m | 271,4 pkt | 3. | 16,8 pkt | Jan Hörl |
2. | 17 grudnia | 2022 | Ruka | Rukatunturi | K-120 | HS-142 | 134,5 m | – | 125,1 pkt | 3. | 14,1 pkt | Anders Fannemel |
stan po zakończeniu sezonu 2022/2023
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Letniego Pucharu Kontynentalnego chronologicznie
Nr | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skok 1 | Skok 2 | Nota |
1. | 17 lipca | 2021 | Kuopio | Puijo | K-120 | HS-127 | 124,0 m | 126,5 m | 225,4 pkt |
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Letniego Pucharu Kontynentalnego chronologicznie
Nr | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Lok. | Strata | Zwycięzca |
1. | 17 lipca | 2021 | Kuopio | Puijo | K-120 | HS-127 | 114,0 m | 125,5 m | 187,4 pkt | 2. | 1,5 pkt | David Siegel |
2. | 17 lipca | 2021 | Kuopio | Puijo | K-120 | HS-127 | 124,0 m | 126,5 m | 225,4 pkt | 1. | – |
stan po zakończeniu LPK 2022
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych FIS Cupu chronologicznie
Nr | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skok 1 | Skok 2 | Nota |
1. | 1 stycznia | 2017 | Eau Claire | Silver Mine | K-85 | HS-95 | 94,0 m | 90,0 m | 259,5 pkt |
2. | 16 lipca | 2021 | Kuopio | Puijo | K-120 | HS-127 | 122,5 m | 118,0 m | 207,4 pkt |
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych FIS Cupu chronologicznie
Nr | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Lok. | Strata | Zwycięzca |
1. | 1 stycznia | 2017 | Eau Claire | Silver Mine | K-85 | HS-95 | 94,0 m | 90,0 m | 259,5 pkt | 1. | — |
2. | 12 sierpnia | 2017 | Kuopio | Puijo | K-120 | HS-127 | 125,0 m | 118,0 m | 228,9 pkt | 2. | 5,0 pkt | Timi Zajc |
3. | 16 lipca | 2021 | Kuopio | Puijo | K-120 | HS-127 | 122,5 m | 118,0 m | 207,4 pkt | 1. | — |
Miejsca w poszczególnych konkursach FIS Cupu
stan po zakończeniu sezonu 2022/2023
Uwagi
- ↑ a b Skład zespołu: Jarkko Määttä, Andreas Alamommo, Eetu Nousiainen i Antti Aalto
- ↑ a b Skład zespołu: Jenny Rautionaho, Eetu Nousiainen, Julia Kykkänen i Niko Kytösaho
- ↑ a b Skład zespołu: Niko Kytösaho, Antti Aalto, Arttu Pohjola i Eetu Nousiainen
- ↑ a b Skład zespołu: Eetu Nousiainen, Vilho Palosaari, Antti Aalto i Niko Kytösaho
- ↑ a b Skład zespołu: Antti Aalto, Jarkko Määttä, Eetu Nousiainen i Janne Ahonen
- ↑ a b Skład zespołu: Niko Kytösaho, Jarkko Määttä, Eetu Nousiainen i Antti Aalto
- ↑ a b Skład zespołu: Antti Aalto, Eetu Nousiainen, Kalle Heikkinen i Niko Kytösaho
- ↑ a b Skład zespołu: Eetu Nousiainen, Kasperi Valto, Antti Aalto i Niko Kytösaho
- ↑ a b Seria konkursowa została odwołana.
- ↑ a b Skład zespołu: Andreas Alamommo, Antti Aalto, Eetu Nousiainen, Juho Ojala
- ↑ a b Skład zespołu: Niko Kytösaho, Aapo Lehtinen, Eetu Nousiainen, Andreas Alamommo
- ↑ a b Skład zespołu: Niko Kytösaho, Eetu Nousiainen, Kalle Heikkinen, Andreas Alamommo
- ↑ Gospodarzem Igrzyskach Europejskich 2023 był Kraków, jednak konkursy skoków narciarskich rozegrano w Zakopanem.
Przypisy
- ↑ Extended Start List Qualification. berkutschi.com, 2020-11-29. [dostęp 2021-01-02]. (ang.).
- ↑ Rekordy życiowe skoczków narciarskich. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2022-03-18].
- ↑ SKI JUMPING - MEN'S LARGE HILL INDIVIDUAL. fis-ski.com, 2023-07-01. [dostęp 2023-07-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-07-02)]. (ang.).
- ↑ Nizhny Tagil (RUS) Men's HS134 Extended start list. fis-ski.com, 2019-12-08. [dostęp 2020-11-30]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h Athlete : NOUSIAINEN Eetu. fis-ski.com. [dostęp 2017-12-10]. (ang.).
- ↑ Andrzej Mysiak: MŚJ Ałmaty: Norwegia ze złotym medalem, Polacy poza podium. skokinarciarskie.pl, 2015-02-07. [dostęp 2017-12-10]. (pol.).
- ↑ a b c Adam Kwieciński: NOUSIAINEN Eetu 1997.04.29 FIN. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2017-12-10].
- ↑ David Siegel mistrzem świata juniorów, srebro i brąz dla Prevca i Kobayashiego. skokinarciarskie.pl, 2016-02-23. [dostęp 2016-03-07]. (pol.).
- ↑ Andrzej Mysiak: MŚJ: Niemcy wygrywają drużynówkę mężczyzn, Polacy na siódmym miejscu. skokinarciarskie.pl, 2016-02-24. [dostęp 2016-03-07]. (pol.).
- ↑ Andrzej Mysiak: ZIO Pjongczang: Wellinger mistrzem olimpijskim, Polacy bez medali. skokinarciarskie.pl, 2018-02-10. [dostęp 2018-02-10]. (pol.).
- ↑ Ski Jumping – Men's Normal Hill Individual – Results. pyeongchang2018.com, 2018-02-10. [dostęp 2018-02-10]. (ang.).
- ↑ a b Suomen mäkimiesten heikot suoritukset pakottivat päävalmentajan reagoimaan: "Eetu Nousiainen lähtee nyt kotiin harjoittelemaan ja Andreas Alamommo tulee tilalle". yle.fi, 2020-01-01. [dostęp 2020-04-29]. (fiń.).
- ↑ Magdalena Janeczko: Narty w sieci (1). Co słychać u skoczków narciarskich?. sportsinwinter.pl. [dostęp 2020-04-29].
- ↑ Dominik Formela: Nousiainen i Forsstroem mistrzami Finlandii. skijumping.pl, 2017-04-02. [dostęp 2017-12-10].
- ↑ Pienmäen SM Lahti 11.01.2020 Lahden Hiihtoseura HS70 Mäkihyppy tulokset. lahdenhiihtoseura.fi, 2020-01-11. [dostęp 2020-04-29]. (fiń.).
- ↑ Mäkihypyn SM 2017 Tulokset. oh.fi, 2017-11-18. [dostęp 2019-11-01]. (fiń.).
- ↑ Adam Bucholz: Mistrzostwa Finlandii w Lahti: Janne Ahonen najlepszy na dużej skoczni. skijumping.pl, 2016-01-31. [dostęp 2017-12-10].
- ↑ a b Dominik Formela: Janne Ahonen letnim mistrzem Finlandii. skijumping.pl, 2016-09-25. [dostęp 2017-12-10].
- ↑ Ville Larinto takes the title in Lahti. fis-ski.com, 2017-10-08. [dostęp 2017-12-10]. (ang.).
- ↑ Kuopio: Mäkihypyn ja yhdistetyn Kesä-SM – Miehet Yleinen. kilipa.com, 2019-09-22. [dostęp 2019-11-01]. (fiń.).
- ↑ Joukkuemäen Kesä SM 2018 Lahti 06.10.2018 Lahden Hiihtoseura Salpausselkä HS100 Mäkihyppy tulokset. lahdenhiihtoseura.fi, 2018-10-06. [dostęp 2019-11-01]. (fiń.).
- ↑ Joukkue-SM Miehet Yleinen 21.9.2019 Kuopio Puijo. puijonhiihtoseura.fi, 2019-09-21. [dostęp 2019-11-01]. (fiń.).
- ↑ Nuorten SM, Lahti 23.01.2015 – Mäkihyppy tulokset – M18-sarja. lahdenhiihtoseura.fi, 2015-01-23. [dostęp 2016-01-31]. (fiń.).
- ↑ a b c d NOUSIAINEN Eetu - Athlete Information - World Cup Standings. fis-ski.com. [dostęp 2024-03-24]. (ang.).
- ↑ Season 2017/2018 - WILLINGEN 5 STANDINGS. fis-ski.com, 2018-02-04. [dostęp 2023-04-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-01-25)]. (ang.).
- ↑ Season 2018/2019 - WILLINGEN 5 STANDINGS. fis-ski.com, 2019-02-17. [dostęp 2023-04-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-10-30)]. (ang.).
- ↑ Season 2018/2019 - PLANICA Seven. fis-ski.com, 2019-03-24. [dostęp 2023-04-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-10-30)]. (ang.).
- ↑ Season 2020/2021 - PLANICA 7 STANDINGS. fis-ski.com, 2021-03-28. [dostęp 2023-04-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-10-22)]. (ang.).
- ↑ Season 2021/2022 - PLANICA 7 STANDINGS. fis-ski.com, 2022-03-27. [dostęp 2023-04-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-03-28)]. (ang.).
- ↑ Season 2022/2023 - PLANICA 7 STANDINGS. fis-ski.com, 2023-04-02. [dostęp 2023-04-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-04-02)]. (ang.).
- ↑ Season 2023/2024 - PLANICA 7 STANDINGS. fis-ski.com, 2024-03-24. [dostęp 2024-03-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-03-24)]. (ang.).
- ↑ NOUSIAINEN Eetu - Athlete Information - Grand Prix Standings. fis-ski.com. [dostęp 2023-04-02]. (ang.).
- ↑ a b NOUSIAINEN Eetu - Athlete Information - Continental Cup Standings. fis-ski.com. [dostęp 2023-04-02]. (ang.).
- ↑ NOUSIAINEN Eetu - Athlete Information - FIS Cup Standings. fis-ski.com. [dostęp 2023-04-02]. (ang.).
Bibliografia
- NOUSIAINEN Eetu - Athlete Information. fis-ski.com. [dostęp 2017-12-10]. (ang.).
- Adam Kwieciński: NOUSIAINEN Eetu 1997.04.29 FIN. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2017-12-10].