Kardiomiopatia połogowa

Kardiomiopatia połogowa – rodzaj kardiomiopatii nabytej, występujący w III trymestrze ciąży lub w ciągu 5 miesięcy po porodzie.

Jest spowodowana niedoborem w kardiomiocytach czynnika transkrypcyjnego STAT3, będącego inhibitorem układu antyoksydacyjnego komórki mięśnia sercowego, który jest odpowiedzialny za odszczepienie od prawidłowej cząsteczki prolaktyny (która jest wydzielana w dużej ilości w okresie okołoporodowym) fragmentu o masie 16 kDa, który powoduje uszkodzenie kardiomiocytów poprzez nasilenie stresu oksydacyjnego^{[potrzebny przypis]}.

Objawy chorobowe

Choroba powoduje następujące objawy kliniczne:

• niewydolność serca
• ból w klatce piersiowej
• zaburzenia rytmu serca komorowe
• często współistnieją powikłania zakrzepowo-zatorowe.

Leczenie

Istnieją istotne odmienności leczenia tej postaci kardiomiopatii:

• stosowana jest heparyna a w okresie ciąży heparyna drobnocząsteczkowa
• nie stosowane są Inhibitory konwertazy angiotensyny
• leczenie obejmuje ograniczenie spożycia chlorku sodu
• w leczeniu moczopędnym preferowany jest furosemid
• w celu rozszerzenia naczyń obwodowych stosowana jest dihydralazyna
• mogą być stosowane kardioselektywne leki beta-adrenolityczne
• uważa się, że 8 tygodniowe stosowania bromokryptyny może hamować rozwój choroby

Częstość występowania

Kardiomiopatia połogowa występuje z częstością 1:3000 ciąż. Objawy choroby mogą ustąpić całkowicie, ale powiększenie serca może się utrzymywać ciągle i wówczas choroba przebiega jak kardiomiopatia rozstrzeniowa. Ryzyko nawrotu choroby w kolejnej ciąży wynosi 20%.

Bibliografia

• A.Szczeklik, M.Tendera;"Kardiologia".Tom I. str.648. Wydawnictwo Medycyna Praktyczna 2009. ISBN 978-83-7430-232-6