Laska komendanta

Ten artykuł od 2021-01 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Laska komendanta – insygnium władzy oficerów i innych komendantów wojskowych, znane już w starożytności, wczesny odpowiednik laski marszałkowskiej i buławy.

Podczas triumfalnych pochodów w starożytnym Rzymie imperatorowie trzymali oburącz berła, a centurionowie (setnicy) tzw. vitis, pałkę z drewna winorośli, będącą symbolem ich władzy i zarazem narzędziem kary^[1]. W europejskim średniowieczu z tych oznak, a także ze wschodnich buzdyganów wytworzono berła i buławy o zmniejszonej długości (ok. 30–40 cm), jak również ceremonialne laski marszałkowskie (o długości wzrostu człowieka), a później laski wojskowe^[2].

Od czasów renesansu coraz częściej używano lasek dowódcy (komendanckich) w postaci prostego kija lub szpicruty jako oznaki władzy oficerskiej, służącej też do wymierzania żołnierzom kar cielesnych i noszonej przez niemal wszystkich oficerów. Wraz z zakazem kar cielesnych w wojsku laska komendanta z wolna wyszła z użycia. Jej pozostałość to znana do II wojny światowej i po niej trzcinka oficerska, używana głównie w armiach państw wspólnoty brytyjskiej i (rzadziej) USA^[2] oraz znana dotąd (lecz nikomu od dawna nie nadana) wojskowa laska marszałkowska.

Zobacz też

• regiment (oznaka)

Przypisy