Leszek Roguski
 | |||
 pułkownik artylerii | |||
| Data i miejsce urodzenia | 14 kwietnia 1880 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 1 kwietnia 1937 | ||
| Przebieg służby | |||
| Lata służby | 1914–1930 | ||
| Siły zbrojne | Armia Imperium Rosyjskiego | ||
| Formacja | |||
| Jednostki | 7 Pułk Artylerii Polowej | ||
| Stanowiska | dowódca pułku | ||
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa | ||
 | |||
| Odznaczenia | |||
      | |||
| |||
Leszek Franciszek Roguski (ur. 14 kwietnia 1880 na Pradze, zm. 1 kwietnia 1937 w Warszawie) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 14 kwietnia 1880 na stacji kolejowej Praga (Pelcowizna), w rodzinie Władysława, inżyniera kolejowego i Bronisławy ze Zboińskich[1][2]. Początkowo uczył się w 2. Gimnazjum w Warszawie, a od klasy piątej w Gimnazjum w Częstochowie, w którym zdał egzamin maturalny[3]. Następnie rozpoczął studia na Wydziale Przyrodniczym Carskiego Uniwersytetu Warszawskiego[3]. Po śmierci ojca przerwał studia i odbył służbę wojskową w rosyjskim pułku moździerzy w Warszawie na prawach wolontariusza[3]. Po zakończeniu służby został mianowany chorążym rezerwy[3].
Z dniem 25 października 1924 został przeniesiony do 7 Pułku Artylerii Polowej w Częstochowie na stanowisko dowódcy pułku[4][5]. W styczniu 1930 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV[6], a z dniem 1 maja tego roku przeniesiony w stan spoczynku[3]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Płock. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[7]. Mieszkał w Rogowie[8].
Zmarł 1 kwietnia 1937 w Warszawie, a cztery dni później został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach[9].
Był żonaty, dzieci nie miał[10].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 1807[11] – 26 marca 1921[12][2]
- Krzyż Walecznych trzykrotnie[13][14]
- Medal Niepodległości – 25 lipca 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[15][a]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[13]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[13]
- Medal Zwycięstwa[13][17]
Był przedstawiony do odznaczenia Orderem Odrodzenia Polski[18].
Uwagi
Przypisy
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1, 4.
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-04]..
- ↑ a b c d e Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 125 z 28 listopada 1924, s. 704.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 381, 447.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1930, s. 33.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 341, 849.
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-04]..
- ↑ Nekrolog. „Polska Zbrojna”. 92, s. 4, 1937-04-04. Warszawa. .
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 2 kwietnia 1921, s. 608.
- ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-04]..
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 171, poz. 208.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-04]..
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 381.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-04]..
Bibliografia
- Roguski Leszek. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.70-6339 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-03].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
