Mandżurowie

Ten artykuł od 2011-12 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Uwagi: rozdzielić historię Mandżurów od historii Chin, doprecyzować pojęcia. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Mandżurowie

满族

Populacja	~ 10 mln
Miejsce zamieszkania	Chiny (Mandżuria)
Język	mandżurski, chiński

Mandżurowie (mandż. ᠮᠠᠨ᠋ᠵᡠ Manju; chiń. upr. 满族; chiń. trad. 滿族; pinyin Mǎnzú; Wade-Giles Man-tsu) – naród wywodzący się z plemion tungusko-mandżurskich ałtajskiej ligi językowej, zamieszkujących od zamierzchłych czasów północno-wschodnią Mandżurię.

Lud ten od XVII wieku do 1911 roku władał Chinami. W tym czasie niemal zupełnie zasymilował się z Chińczykami, tracąc tym samym swą kulturową odrębność. Obecnie stanowią mniejszość na terenie Mandżurii oraz Dżungarii, żyjąc w rozproszeniu wśród ludności chińskiej.

Historia

Na początku XI w. z Heishui Mohe (którzy mieli wspólne korzenie z założycielami państwa Balhae) wyłoniła się grupa nazywająca siebie Dżurdżenami^[1]. W 1121 opanowali większość terenów obecnej Mandżurii, rozbijając kitańskie państwo Liao i ustanawiając własne – Jin, które od połowy XII w. panowało nad północnymi Chinami. W 1234 r. państwo Dżurdżenów zostało unicestwione przez Czyngis-chana. Ich samych spotkał różny los: część została w północnych Chinach, gdzie zasymilowała się z Chińczykami, część mieszkała nadal w Mandżurii, gdzie trudnili się myślistwem i rybołówstwem oraz hodowlą bydła domowego i trzody chlewnej, a tylko w niewielkim stopniu uprawą ziemi.

Na początku XVII w. Nurhaczy utworzył z części Dżurdżenów silny związek rodowo-plemienny i zapanował nad północną Mandżurią. W 1618 r. rozpoczął ekspansję na południe, tworząc silne państwo ze stolicą w Mukdenie. Jego syn, Hong Taiji w 1635, przemianował podległych sobie żołnierzy, zorganizowanych w Osiem Chorągwi na „Mandżurów”^[2]. Od tego momentu można mówić o „Mandżurach”.

Władcy Chin

Hong Taiji ogłosił też powstanie dynastii Qing. W 1644 r. jego brat, Dorgon, jako regent małoletniego syna Honga, Shunzhi, zdobył Pekin, a następnie przystąpił do podboju całych Chin. Mandżurowie pokonali kontynuatorów dynastii Ming i ustanowili panowanie własnej Qing nad Chinami (panowała do roku 1911). W 1650 r. zajęli Kanton, w 1662 r. ostatecznie pobili Mingów, a do 1680 r. opanowali całe terytorium Chin. W 1683 r. padł Tajwan – ostatni bastion oporu przeciw Mandżurom. W latach 1687–1697 zajęli Mongolię, w 1720–1724 Tybet, a w 1758 r. Dżungarię, Kaszgarię i Turkiestan. Już w 1620 r. narzucili zwierzchnictwo Korei oraz przejściowo podporządkowali sobie Wietnam i Laos (koniec XVIII w.). Prowadzili też wojny na terenie Birmy. Ich wpływy sięgały Nepalu, Sikkimu i Bhutanu.

Największe znaczenie i zasięg terytorialny osiągnęło cesarstwo w latach 1662–1796. W stosunku do epoki Mingów obszar Chin wzrósł trzykrotnie, podobnie jak liczba ludności ze 150 do 450 milionów. Nastąpiło wzmocnienie wewnętrzne państwa, jego integracja i rozwój ekonomiczny. Podstawą sukcesów Mandżurów była sprawna organizacja wojskowa. W czasie wojny wszyscy mężczyźni byli powoływani pod broń. Cała ludność została zorganizowana na sposób wojskowy, tworząc osiem wielkich formacji, zwanych chorągwiami. Po zajęciu Chin Mandżurowie założyli w głównych miastach garnizony wojskowe, za pomocą których kontrolowali prowincję. Zachowali przejęty po Mingach sposób rządzenia krajem, z tym, że sami objęli połowę najwyższych stanowisk urzędniczych. Ważną funkcję w podporządkowaniu Chin pełnił terror. Zdobywszy Kanton (po 8-miesięcznym oblężeniu) wymordowali ponad 100 tysięcy jego mieszkańców. Po ostatecznym podboju Dżungarii zgładzono większość mężczyzn, a na wyludnionych terenach utworzono osiedla wojskowe i sprowadzono chińskich osadników. Na dużą skalę stosowano przesiedlenia ludności, konfiskowano majątki ziemskie, które oddawano mandżurskim feudałom. Jeńcy wojenni zostawali niewolnikami.

Zmierzch

Obalenie cesarstwa w 1911 r. położyło kres politycznemu znaczeniu Mandżurów. W 1932 r. Japończycy utworzyli całkowicie podporządkowane sobie państwo Mandżukuo z ostatnim cesarzem Chin Puyi jako władcą, lecz upadło ono wraz z ich klęską w 1945 roku. Chińczycy zlikwidowali w 1953 roku odrębność Mandżurii, dzieląc ją na trzy prowincje.

Asymilacja

Mandżurowie całkowicie ulegli kulturowej i etnicznej asymilacji. Rządząca elita przejęła od Chińczyków wzorce zachowań, filozofię i obyczaje, a z czasem również język. Kontynuowała i utrwalała tradycje chińskiej sztuki w zakresie ceramiki (porcelana), rzeźby w nefrycie, malarstwa i literatury. Jedynym elementem kulturowym, jaki Mandżurowie narzucili Chińczykom, było splatanie włosów w warkocz – symbol lojalności wobec ich dynastii. Podobny proces nastąpił też w Mandżurii, wyludnionej wskutek emigracji Mandżurów do podbitych Chin. Osadnictwo chińskie na tych terenach (za tzw. Wierzbową Palisadą) było początkowo zakazane, lecz narastająca groźba aneksji przez Rosję sprawiła, że w 1865 r. zakaz ten uchylono. Do pierwszych regionów kolonizacji należały okolice miasta Hulan w pobliżu Harbinu. W 1900 roku liczba osadników chińskich w Mandżurii znacznie przewyższała liczbę samych Mandżurów. Szczytowy okres osadnictwa chińskiego przypadł na lata 20. XX wieku. Było ono kontynuowane po przejęciu władzy w Chinach przez komunistów.

Mandżurowie dzisiaj

W 2000 roku liczba Mandżurów na terenie Chin wyniosła około 10,6 miliona. Większość z nich mieszka w Mandżurii (prowincja Heilongjiang), stanowiąc zaledwie 4% ogółu jej populacji, a około 500 tysięcy żyje w aglomeracji Pekinu, w prowincji Hebei i autonomicznym regionie Mongolia Wewnętrzna. Na przełomie lat 80. i 90. niecałe 200 osób posługiwało się jeszcze językiem mandżurskim^[3]. Również nazewnictwo mandżurskie wypierane jest przez chińskie odpowiedniki.

Odłamem Mandżurów jest grupa etniczna Xibe, zamieszkująca okręg autonomiczny ze stolicą w mieście Qapqal na terenie Dżungarii (Sinciang) w zachodnich Chinach. Spośród 173 tysięcy tamtejszych Mandżurów własnym językiem posługiwało się na co dzień 23 tys., a na równi z chińskim używało go 96 tys.

Zobacz też

• Dżurdżeni

Przypisy

Bibliografia

• Pamela Kyle Crossley: The Manchus. Oxford: Blackwell Publishers, 2002. ISBN 0-631-23591-4.brak strony w książce