Monaster św. Józefa Wołokołamskiego
nr rej. 5010026000 | |||
Widok ogólny | |||
Państwo | Rosja | ||
---|---|---|---|
Obwód | |||
Miejscowość | okolice Wołokołamska i wsi Tieriajewo | ||
Kościół | |||
Eparchia | stauropigia | ||
Klauzura | nie | ||
Obiekty sakralne | |||
Sobór | Zaśnięcia Matki Bożej | ||
Cerkiew | Świętych Piotra i Pawła | ||
Założyciel klasztoru | Józef Wołocki (Wołokołamski) | ||
Styl | staroruski | ||
Materiał budowlany | cegła, kamień | ||
Data budowy | po 1479 | ||
Data zamknięcia | 1920 | ||
Data reaktywacji | 1989 | ||
Położenie na mapie obwodu moskiewskiego | |||
Położenie na mapie Rosji | |||
56°10′19″N 36°05′51″E/56,171944 36,097500 | |||
| |||
Strona internetowa |
Monaster św. Józefa Wołokołamskiego – męski prawosławny stauropigialny klasztor w okolicach Wołokołamska.
Historia
Monaster został założony przez ihumena Józefa (Sanina)[1] w 1479[2]. Duchowny ten założył nowy klasztor, będąc już doświadczonym ascetą, poprzednie lata spędził bowiem w klasztorze w Borowsku. W odróżnieniu od większości rosyjskich klasztorów prawosławnych powstałych w XV w., opartych na regule idiorytmicznej, wspólnota założona przez ihumena Józefa od początku miała charakter cenobityczny[3]. W ciągu pierwszych dziesięciu lat funkcjonowania klasztor stał się jednym z największych (jeszcze za życia twórcy zgromadził 400 mnichów) i najbogatszych na Rusi Moskiewskiej, pełnił również funkcje obronne[3]. Monaster i jego założyciel, ihumen Józef, odegrał decydującą rolę w sporze o prawo Cerkwi i klasztorów do posiadania majątków (konflikt zachłannych, stiażatieli, którym przewodził Józef, z niezachłannymi)[4]. Częstymi gośćmi klasztoru byli przedstawiciele najznakomitszych moskiewskich rodów bojarskich oraz wielki książę moskiewski Wasyl III i car Iwan IV. W połowie XVI w. w monasterze przetrzymywany był Maksym Grek, w 1610 w klasztorze przebywał zdetronizowany i przymusowo postrzyżony na mnicha Wasyl IV Szujski[3]. Dzięki pracy mnichów i hojnym darom prywatnych ofiarodawców, w 1485 w monasterze wzniesiony został kamienny sobór, do którego freski wykonał ikonograf Dionizy i jego uczniowie. Monaster był właścicielem 51 wsi, zakonnicy pracowali w pracowniach rzemieślniczych, jednak największe znaczenie dla wspólnoty miała praca mnichów przy pisaniu ikon oraz przepisywaniu ksiąg[3].
Monaster był znaczącym ośrodkiem prawosławnego życia monastycznego do 1920, gdy został zamknięty przez władze radzieckie. W jego zabudowaniach do 1981 mieścił się dom dziecka. Rosyjski Kościół Prawosławny odzyskał obiekt w 1989[3].