Monaster Trójcy Świętej i św. Jonasza w Kijowie
Państwo | Ukraina | ||
---|---|---|---|
Miejscowość | |||
Kościół | |||
Eparchia | |||
Biskup obuchowski | Jonasz (Czerepanow) | ||
Klauzura | nie | ||
Typ monasteru | męski | ||
Obiekty sakralne | |||
Cerkiew | Trójcy Świętej | ||
Założyciel klasztoru | Jonasz (Miroszniczenko) | ||
Styl | bizantyjsko-rosyjski | ||
Materiał budowlany | cegła | ||
Data budowy | 1866–1897 | ||
Data zamknięcia | po 1917 | ||
Data reaktywacji | 1991 | ||
Położenie na mapie Kijowa | |||
Położenie na mapie Ukrainy | |||
Położenie na mapie Kijowa i obwodu kijowskiego | |||
50°24′56,1600″N 30°33′48,9600″E/50,415600 30,563600 | |||
| |||
Strona internetowa |
Monaster Trójcy Świętej i św. Jonasza – prawosławny męski klasztor w Kijowie, w jurysdykcji eparchii kijowskiej Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego.
Historia
Miejsce, w którym znajduje się monaster, Góra Zwierzyniecka, przez kilka stuleci było uważane przez mieszkańców Kijowa za szczególne, wiązało się z nim wiele religijnych legend, a metropolita kijowski Eugeniusz, badacz historii Cerkwi, nazwał je Ruskim Athosem. Życie monastyczne w tym miejscu zapoczątkował hieromnich Jonasz z nieodległego Monasteru Wydubickiego, który zamieszkał na Górze Zwierzynieckiej w 1860. Jonasz zyskał sławę świętego starca, kijowianie zwracali się do niego z prośbami o rady i pomoc duchową. Następnie do hieromnicha dołączyło dwóch kolejnych mnichów – Gabriel i Hilarion. W 1861 i 1862 Jonaszowi, według tradycji prawosławnej, objawiła się Matka Boża, nakazując utworzyć w tym miejscu monaster. Jonasz rozpoczął wówczas rozbudowę obiektów klasztornych, zamierzając utworzyć skit filialny Monasteru Wydubickiego. W 1864 dwupiętrowy drewniany dom z cerkwią Trójcy Świętej wyświęcił archimandryta Beniamin, przełożony tegoż monasteru. Koncepcja utworzenia samodzielnego klasztoru miała zbyt wielu przeciwników, by mogła zostać natychmiast zrealizowana[1].
Ostatecznie monaster został założony na terenie podarowanym przez Jekatierinę Wasilczikową, duchową uczennicę hieromnicha Jonasza i małżonkę generał-gubernatora kijowskiego Iłłariona Wasilczikowa; kobieta oddała na ten cel swoją podmiejską daczę i 10 tys. rubli. Wasilczikowa udała się do Petersburga z zamiarem przekonania cara Aleksandra II do wydania ukazu potwierdzającego utworzenie nowego samodzielnego klasztoru. Według historii monasteru na jego oficjalnej stronie część dworzan i duchowieństwa była przeciwna tej koncepcji, a Aleksander II nie potrafił podjąć decyzji. Udał się wówczas do ogrodu na spacer, jednak przed jego bramą został zaatakowany przez Dmitrija Karakozowa. Wstrząśnięty car po powrocie do pałacu poparł powstanie w Kijowie nowego monasteru, a hieromnicha Jonasza mianował jego pierwszym przełożonym[1]. Przy monasterze utworzono szkołę, przytułek dla 30 osób i szpital. Wychowankowie przytułku uczyli się zawodów w pracowniach stolarskich, krawieckich, szewskich, kowalskich; istniały również pracownie ikonopisania, wyrabiania świec, wyplatania. W 1871 przystąpiono natomiast do budowy głównej cerkwi monasterskiej. W 1872 poświęcono jej główny ołtarz pod wezwaniem Trójcy Świętej, a w 1897 drugi ołtarz Wszystkich Świętych. Gotową świątynię konsekrował 13 października 1900 metropolita kijowski Joannicjusz[1].
Po rewolucji październikowej działalność monasteru została poważnie ograniczona. Mnisi stracili część budynków; mieściły się w nich następnie kolonia dziecięcia, internat dla robotników, różne pracownie i magazyny. Duchowni zarejestrowali jednak na terenie klasztoru spółdzielnię pracy, w której pozostało 214 mnichów i posłuszników. Do 1934 czynna była monasterska cerkiew. W wymienionym roku świątynię zamknięto, a ostatnich mnichów wywieziono do Kazachstanu; ich dalsze losy nie są znane. Klasztor został ponownie otwarty podczas okupacji niemieckiej, w 1942, a na czele wspólnoty stanął archimandryta Ignacy. W 1949 monaster ponownie zamknięto, a na należących do niego ziemiach powstał ogród botaniczny. Mnisi zostali w większości przeniesieni do ławry Peczerskiej, niektórzy, ukrywając swój stan, zaczęli prowadzić życie w świecie lub trafili do innych klasztorów. W połowie lat 60. XX wieku pojawił się plan przebudowy cerkwi klasztornej na muzeum botaniki, który nie został jednak zrealizowany. Zbezczeszczono grób hieromnicha Jonasza[2].
W 1991 monaster został restytuowany, a jego pierwszym przełożonym po ponownym otwarciu został hieromnich Agapit. Odbudowana została cerkiew klasztorna, do której ponownie wniesiono szczątki hieromnicha Jonasza, którego w 1995 ogłoszono świętym[3].