Ornitomancja

Ten artykuł od 2011-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Ornitomancja (z gr. ornis „ptak” i manteja „wieszczenie, wyrocznia”) – wróżenie z lotu ptaków. Ornitomancja była najbardziej znana na terenie Fenicji oraz w antycznym Rzymie. W Rzymie nadano jej niemal religijną rangę. W religii Hurytów i Hetytów odgrywała bardzo ważną rolę.

Znaki pomyślne

Kraczący i dziobiący ziemię kruk przed oddziałem wojska, zwiastuje powodzenie owego oddziału w wyprawie wojennej.
Zobaczenie ptaka po swojej prawej stronie.
Mewa siadająca na łodzi, którą się podróżuje.
Fał krukowy – wróżba z zachowania się kruka, według chamaiłów polskotatarskich oznacza szczęście.

Znaki nieszczęśliwe

Ujrzeć ptaki po lewej stronie.
Mewa muskająca w locie skrzydłami człowieka (znak śmierci)

Ornitomancja w literaturze i sztuce

„Ornitomancja – czyli rzecz o wróżbach z lotu ptaków” to utwór anonimowy, przypisywany niesłusznie Hezjodowi
„Ornitomancja Tatarów polskich (fał krukowy)” Andrzej Drozd (publikacja turkologiczna)
„Wyrocznie i wróżby pogańskich Skandynawów” Leszek Paweł Słupecki