Osteogeneza dystrakcyjna

Ten artykuł od 2011-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Osteogeneza dystrakcyjna – metoda zabiegowego wydłużania kości, najczęściej o kilka centymetrów.

Polega na przecięciu kości bez naruszania ciągłości okostnej i stopniowym odsuwaniu od siebie powstałych w ten sposób fragmentów przy pomocy rusztowań, stelaży lub implantów. Tempo rozciągania kości wynosi 0,5-1,0 mm dziennie. Komórki kościotwórcze wypełniają lukę, a powstała w ten sposób kość ma taką samą strukturę, jak naturalna (może być nawet bardziej wytrzymała). Jednocześnie mięśnie, nerwy i naczynia krwionośne ulegają rozciągnięciu i dopasowują się do nowego kształtu ciała.

Pierwsze próby przeprowadzano już na początku XX wieku. Metodę dopracował i spopularyzował Gawriił Ilizarow w latach 50. XX w. Aktualnie służy ona m.in. do wydłużania kości rąk, nóg i palców, modelowania mózgoczaszki, szczęki i żuchwy.