Porównanie topologii

Porównanie topologii – badanie relacji między dwiema topologiami w danym zbiorze. Jeżeli X jest zbiorem, to rodzina T {\displaystyle {\mathfrak {T}}} wszystkich topologii jest częściowo uporządkowana przez relację zawierania. Dwie topologie τ 1 , τ 2 T {\displaystyle \tau _{1},\tau _{2}\in {\mathfrak {T}}} są więc

  • nieporównywalne, gdy istnieją takie zbiory F 1 τ 1 {\displaystyle F_{1}\in \tau _{1}} i F 2 τ 2 , {\displaystyle F_{2}\in \tau _{2},} że F 1 τ 2 {\displaystyle F_{1}\notin \tau _{2}} i F 2 τ 1 {\displaystyle F_{2}\notin \tau _{1}}
  • porównywalne, gdy τ 1 τ 2 {\displaystyle \tau _{1}\subseteq \tau _{2}} lub τ 2 τ 1 . {\displaystyle \tau _{2}\subseteq \tau _{1}.}

W szczególności, jeżeli topologie τ 1 {\displaystyle \tau _{1}} i τ 2 {\displaystyle \tau _{2}} są porównywalne, to mówi się, że τ 2 {\displaystyle \tau _{2}} jest silniejsza, bogatsza bądź większa od τ 1 , {\displaystyle \tau _{1},} a τ 1 {\displaystyle \tau _{1}} jest słabsza, uboższa bądź mniejsza od τ 2 , {\displaystyle \tau _{2},} gdy

τ 1 τ 2 . {\displaystyle \tau _{1}\subseteq \tau _{2}.}

Własności

Jeżeli τ 1 τ 2 , {\displaystyle \tau _{1}\subseteq \tau _{2},} to słuszne są następujące stwierdzenia:

  • Każdy zbiór otwarty w topologii τ 1 {\displaystyle \tau _{1}} jest również otwarty w topologii τ 2 . {\displaystyle \tau _{2}.}
  • Każdy zbiór domknięty w topologii τ 1 {\displaystyle \tau _{1}} jest również domknięty w topologii τ 2 . {\displaystyle \tau _{2}.}
  • Domknięcie zbioru otwartego w topologii τ 1 {\displaystyle \tau _{1}} jest zawarte w domknięciu tego zbioru w topologii τ 2 . {\displaystyle \tau _{2}.}
  • Przekształcenie tożsamościowe id X : ( X , τ 2 ) ( X , τ 1 ) {\displaystyle \operatorname {id} _{X}\colon (X,\tau _{2})\to (X,\tau _{1})} jest ciągłe.
  • Przekształcenie tożsamościowe id X : ( X , τ 1 ) ( X , τ 2 ) {\displaystyle \operatorname {id} _{X}\colon (X,\tau _{1})\to (X,\tau _{2})} jest otwarte.

W szczególności, jeżeli σ 1 , σ 2 {\displaystyle \sigma _{1},\sigma _{2}} są topologiami w zbiorze Y oraz funkcja f : ( X , τ 1 ) ( Y , σ 2 ) {\displaystyle f\colon (X,\tau _{1})\to (Y,\sigma _{2})} jest ciągła, to jest również ciągła jako funkcja

  • f : ( X , τ 1 ) ( Y , σ 1 ) , {\displaystyle f\colon (X,\tau _{1})\to (Y,\sigma _{1}),} gdy σ 1 σ 2 , {\displaystyle \sigma _{1}\subseteq \sigma _{2},}
  • f : ( X , τ 2 ) ( Y , σ 2 ) , {\displaystyle f\colon (X,\tau _{2})\to (Y,\sigma _{2}),} gdy τ 1 τ 2 . {\displaystyle \tau _{1}\subseteq \tau _{2}.}

Rodzina T {\displaystyle {\mathfrak {T}}} wszystkich topologii w zbiorze X uporządkowana przez relację zawierania ma element najmniejszy (jest nim topologia trywialna/antydyskretna) i największy (topologia dyskretna).

Przykład

Jeżeli X jest przestrzenią unormowaną, to w jej przestrzeni sprzężonej można wprowadzić co najmniej trzy różne topologie:

  • τ , {\displaystyle \tau ^{*},} tzw. mocną topologię, czyli topologię wyznaczoną przez normę w X , {\displaystyle X^{*},}
  • ( τ ) w , {\displaystyle (\tau ^{*})^{w},} słabą topologię w X , {\displaystyle X^{*},}
  • τ w , {\displaystyle \tau ^{w^{*}},} topologię *-słabą.

Zachodzi między nimi następujący związek:

τ w ( τ ) w τ . {\displaystyle \tau ^{w^{*}}\subseteq (\tau ^{*})^{w}\subseteq \tau ^{*}.}

Ogólniej, jeżeli ( X , Y ) {\displaystyle (X,Y)} jest parą dualną, to każda topologia liniowa w Y zgodna z dualnością jest mocniejsza od słabej topologii (w sensie dualności ( X , Y ) {\displaystyle (X,Y)} ).

Krata topologii

 Osobny artykuł: topologie komplementarne.

Rodzina T {\displaystyle {\mathfrak {T}}} wszystkich topologii w zbiorze X {\displaystyle X} tworzy kratę zupełną z działaniami

  • τ 1 τ 2 = τ 1 τ 2 , {\displaystyle \tau _{1}\wedge \tau _{2}=\tau _{1}\cap \tau _{2},}
  • τ 1 τ 2 = { τ T : τ 1 τ 2 τ } {\displaystyle \tau _{1}\vee \tau _{2}=\bigcap \{\tau \in {\mathfrak {T}}\colon \tau _{1}\cup \tau _{2}\subseteq \tau \}}

dla τ 1 , τ 2 T . {\displaystyle \tau _{1},\tau _{2}\in {\mathfrak {T}}.}

Krata ta na ogół nie jest komplementarna.

Bibliografia

  • Nicolas Bourbaki: General Topology. T. 1. Berlin, Nowy Jork: Springer-Verlag, 1990, s. 28–30. ISBN 3-540-64241-2.
  • Walter Rudin: Analiza funkcjonalna. Warszawa: PWN, 2009. ISBN 978-83-01-15802-6.