Pułk Strzelców im. Bartosza Głowackiego

Oddział Polski w Odessie
Historia
Państwo

 Republika Rosyjska

Sformowanie

1917

Rozformowanie

1918

Dowódcy
Pierwszy

płk Kazimierz Majewski

Działania zbrojne
I wojna światowa
wojna domowa w Rosji
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

wojska lądowe

Formacja

Wojsko Polskie na Wschodzie

Bartosz Głowacki, patron pułku

Pułk Strzelców Polskich im. Bartosza Głowackiego – oddział piechoty Wojska Polskiego na Wschodzie.

Formowanie i zmiany organizacyjne

Na początku listopada 1917 powstała w Moskwie Komendantura Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego dla okręgu moskiewskiego. Komendantura zaczęła formować Polski Rezerwowy Pułk. Dzięki zaangażowaniu komendanta ppłk. Wincentego Podgurskiego i wyznaczonego dowódcy pułku płk. Kazimierza Majewskiego, pomimo przeszkód ze strony bolszewików, formowanie, acz powoli, postępowało systematycznie. Z rozkazu komendanta ppłk. Wincentego Podgurskiego w styczniu 1918 przemianowano pułk na „Batalion Obrony Skarbów Narodu Polskiego w Moskwie”[1].

13 lutego aresztowano ppłk. Podgurskiego i kilkunastu oficerów, zmuszając komendanturę do zwinięcia. Płk Majewski przemianował batalion na „Pułk Strzelców Polskich im. Bartosza Głowackiego”. W końcu marca pułk liczył około 850 żołnierzy[2].

Przeciwnicy pułku, głównie socjaldemokratyczna Trybuna i Komisariat do Spraw Polskich, jako polscy komuniści, wymogli na rządzie bolszewickim rozbrojenie pułku. 6 kwietnia o 6:00 koszary, w których stacjonowali żołnierze, zostały otoczone przez samochody opancerzone, stanowiska karabinów maszynowych i działa wojsk Wszechrosyjskiej Nadzwyczajnej Komisji Śledczej do Walki z Kontrrewolucją, Sabotażem i Spekulacją, aresztowano płk. Majewskiego i oficerów, a na żołnierzy nałożono areszt domowy. Po czterech dniach koszary zajęto, zrabowano z kasy pieniądze, a żołnierzom nakazano rozejście się w dowolne miejsca. Jako przyczynę podano kontrrewolucyjność manifestującą się odmową zorganizowania komitetów żołnierskich na wzór wojska bolszewickiego. 23 kwietnia 1918 pułk został formalnie rozwiązany[2].

Dowództwo pułku

  • dowódca – płk Kazimierz Majewski
  • adiutant – ppor. Władysław Brejdygand[3]

Skład organizacyjny

  • dowództwo
  • dwanaście kompanii piechoty
  • kompania karabinów maszynowych
  • kompania inżynieryjna
  • kompania kolejowa i samochodowa
  • bateria artylerii
  • szwadron jazdy
  • szkoła podoficerska

Przypisy

  1. ↑ Bagiński 1921 ↓, s. 416–417.
  2. ↑ a b Bagiński 1921 ↓, s. 417.
  3. ↑ Bagiński 1921 ↓, s. 416.

Bibliografia

  • Henryk Bagiński: Wojsko Polskie na Wschodzie 1914-1920. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1921.
  • Polskie formacje wojskowe w Rosji 1914-1920 w świetle dokumentów CAW. caw.wp.mil.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-17)]. dostęp 2008-10-11
  • p
  • d
  • e
Wojsko Polskie na Wschodzie (1914–1920)
Korpusy
Legie i legiony
Dywizje
  • DSP
  • 1 DSP
  • 2 DSP
  • 3 DSP
  • 4 DSP
  • 4 DSP(AP we Francji)
  • 5 DSP
  • 5 DSP(AP we Francji)
  • Dywizja Ułanów
Brygady
Pułki
  • 1 psp
  • 1 ps
  • 2 psp
  • 2 psp
  • 2 psp (4 DSP)
  • 3 psp
  • 3 ps
  • 4 psp
  • 5 psp
  • 6 psp
  • 7 psp
  • 8 psp
  • 9 psp
  • 10 psp
  • 11 psp
  • 12 psp
  • 13 psp
  • 13 psp (AP we Francji)
  • 14 psp
  • 14 psp (AP we Francji)
  • 15 psp
  • 15 psp (AP we Francji)
  • 16 psp
  • 1 pinż
  • 2 pinż
  • 1 p.uł.
  • 2 p.uł.
  • 3 p.uł.
  • Pułk Strzelców im. Bartosza Głowackiego
Inne