Socket 370

Ten artykuł od 2012-10 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Socket 370

Typ	ZIF
Liczba pinów	370
Rzędy pinów	6
FSB	66, 100, 133 MHz
Napięcie zasilania	1,50-1,80 V
Procesory	Celeron, Pentium III
Mnożniki	8-12
Taktowanie	- Celeron (Mendocino PPGA) 300-533 MHz - Celeron i Pentium III (Coppermine FC-PGA 1) 533-1133 MHz - Celeron i Pentium III (Tualatin FC-PGA 2) 1133-1400 MHz

Socket 370 – gniazdo procesora stworzone przez firmę Intel, które zostało początkowo zaprojektowane do obsługi procesorów Intel Celeron opartych na rdzeniu Mendocino w obudowie PPGA (300 – 533 MHz). Nowe procesory (Pentium III i Celeron na rdzeniu Coppermine, zamknięte w obudowach FC-PGA/FC-PGA2, taktowanie 500 – 1400 MHz) otrzymały wizualnie tę samą podstawkę, jednak wprowadzono drobne zmiany związane z rozkładem pinów. Podstawka zachowała wsteczną kompatybilność, jednak nowe procesory nie działają na starszych płytach głównych (pin „reset” konieczny do wystartowania procesora znajduje się w innym miejscu; próbowano to obejść łącząc 2 odpowiednie piny, jednak pozostaje problem różnicy napięcia – Mendocino 2 V, Coppermine ok. 1,5 – 1,8 V). Wprowadzając nowe procesory oparte na jądrze Tualatin (FC-PGA2; 1 – 1,4 GHz; 1,45 – 1,5 V) Intel kolejny raz zmodyfikował podstawkę, zachowując nadal częściową kompatybilność – płyty FC-PGA2 obsługiwały procesory FC-PGA.