Song Qingling

Ta osoba nosi chińskie nazwisko Song.

Song Qingling

Data i miejsce urodzenia	27 stycznia 1893 Szanghaj
Data i miejsce śmierci	29 maja 1981 Pekin
Pełniąca obowiązki Przewodniczącego Chińskiej Republiki Ludowej[1]
Okres	od 31 października 1968 do 24 lutego 1972
Poprzednik	Liu Shaoqi[2]
Następca	Dong Biwu
Przewodniczący Stałego Komitetu Ogólnochińskiego Zgromadzenia Przedstawicieli Ludowych
Okres	od 6 lipca 1976 do 5 marca 1978
Poprzednik	Zhu De
Następca	Ye Jianying
Wiceprzewodniczący Chińskiej Republiki Ludowej[1]
Okres	od 27 kwietnia 1959 do 17 stycznia 1975
Poprzednik	Zhu De
Następca	Ulanhu (od 15 marca 1983)
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Song Qingling

Nazwisko chińskie
Pismo uproszczone 宋庆龄 Pismo tradycyjne 宋慶齡 Hanyu pinyin Sòng Qìnglíng Wade-Giles Sung Ch’ing-ling Wymowa (IPA) [sʊ̂ŋ tɕʰîŋ.lǐŋ]
Multimedia w Wikimedia Commons

Song Qingling, Madame Sun Jat-sen (ur. 27 stycznia 1893, zm. 29 maja 1981) – chińska polityk, żona Sun Jat-sena, później głowa państwa w ChRL.

Jedna z sióstr Song, które odegrały znaczącą rolę w historii Chin. Jej młodszą siostrą była Song Meiling, późniejsza żona Czang Kaj-szeka. W przeciwieństwie do sióstr, Song Qingling w Kuomintangu reprezentowała lewicowe skrzydło. Następnie związała się z KPCh. Po przejęciu władzy przez komunistów, była obdarzona szacunkiem jako wdowa po ”Ojcu Nowoczesnych Chin”. W latach 1968–1972, wspólnie z Dong Biwu, pełniła formalną funkcję głowy państwa w ChRL. Z trzech sióstr Song znana jest jako ta, która kochała Chiny^[3].

Życiorys

Urodzona w zamożnej rodzinie szanghajskiego przedsiębiorcy i misjonarza metodystycznego Charliego Songa, na chrzcie otrzymała imię Rosamond^[4]. Ukończyła żeński college w Macon (stan Georgia, USA). 25 października 1915 roku poślubiła w Japonii Sun Jat-sena. Związek ten wzbudził wiele kontrowersji i sprzeciw rodziny Song. Choć była jego sekretarką, a Sun Jat-sen pozostawał w przyjacielskich stosunkach z jej ojcem, miał też pierwszą żonę, Lu Muzhen, a różnica wieku między Song i Sunem wynosiła 26 lat^[4].

Po śmierci Suna (1925) wybrana została do centralnych struktur Kuomintangu. Po pogorszeniu stosunków KMT z ZSRR w 1927 wyemigrowała do Moskwy. Podczas wojny chińsko-japońskiej (1937–1945) powróciła do Chin. Założyła Chińską Ligę Obrony, organizację charytatywną zajmującą się m.in. zapewnieniem dzieciom opieki medycznej i dostępu do edukacji^[4]. Politycznie coraz bardziej zbliżała się do komunistów; w 1948 roku była jednym ze współzałożycieli Rewolucyjnego Komitetu Chińskiego Kuomintangu.

Po utworzeniu ChRL została wiceprzewodniczącą Centralnego Rządu Ludowego, przewodniczyła także Stowarzyszeniu Przyjaźni Chińsko-Radzieckiej i objęła honorowe stanowisko przewodniczącej Ogólnochińskiego Związku Kobiet. W 1951 roku została uhonorowana Międzynarodową Leninowską Nagrodą Pokoju^[4].

Z pomocą Israela Epsteina założyła magazyn China Reconstructs, znany obecnie jako międzynarodowy miesięcznik China Today. W 1953 roku opublikowany został zbiór jej pism Walka o Nowe Chiny^[4].

W latach 1968-72 wraz z Dong Biwu pełniła funkcję głowy państwa, którą jako wiceprzewodniczący ChRL objęli wspólnie po usuniętym przewodniczącym Liu Shaoqi. Ponownie kierowała państwem latach 1976–1978 podczas kolegialnych 21-osobowych rządów po śmierci przewodniczącego Stałego Komitetu Ogólnochińskiego Zgromadzenia Przedstawicieli Ludowych Zhu De.

16 maja 1981 roku została przyjęta do Komunistycznej Partii Chin i otrzymała bezprecedensowy w historii tytuł honorowej głowy państwa^[4].

Jej posiadłość na terenie Shichahai w Pekinie została zamieniona na muzeum^[5]. W Chinach znajduje się więcej miejsc pamięci poświęconych Song Qingling.

Przypisy