Španska renesansa

Renesansa
"Atenska škola", Rafael, 1509–1511
Teme
Humanizam Istraživanje Arhitektura Ples Umjetnost Književnost Muzika Filozofija Nauka Tehnologija Ratovanje
Regije
Italija Engleska Francuska Njemačka Poljska Portugal Španija Škotska Sjeverna Evropa Nizozemske zemlje
p r u

Španska renesansa odnosi se na pokret u Španiji, koji se razvio iz talijanske renesanse u Italiji tokom 14. vijeka i koji se proširio do Španije tokom 15. i 16. vijeka.

Taj novi fokus u umjetnosti, književnosti, citiranju i nauci nadahnut od strane grčkorimske tradicije iz klasične antike, primio je velik impuls od nekoliko događaja iz 1492. godine:

Ujedinjenje kršćanskog kraljevstva definitivnim zauzimanjem Granade, posljednjeg teritorija pod islamskom kontrolom na Iberijskom poluotoku i naknadno protjerivanje hiljada muslimanskih i jevrejskih vjernika,
Službeno otkriće zapadne hemisfere, Amerika,
Objavljivanje prve gramatike narodnog evropskog jezika, Gramática (Gramatika) autora Antonija de Nebrije.

Historijske preteče

Početak renesanse u Španiji u bliskoj je vezi sa historijsko-političkim životom monarhije katoličkih kraljeva. Njegove ličnosti bile su prve koje su napustile srednjovjekovne pristupe koji su osiguravali feudalni poredak slabog monarha nad moćnim i nespokojnim plemstvom. Katolički kraljevi ujedinili su snage novonastale države i stupili u savez sa glavnim porodicama plemstva kako bi održali svoju moć. Jedna od tih porodica, Mendoze, koristili su novi stil kao razliku vlastitog klana i u svrhu zaštite monarhije.

Malo po malo, nova estetika uvodila se u ostatak dvora i plemstvo, miješajući se sa čistim iberijskim stilovima, kao što je nasridska umjetnost umirućeg kraljevstva Granade, uzvišeni i lični gotički kastiljske kraljice, kao i flamanske sklonosti u službenom slikarstvu dvora i Crkve. Asimilacija elemenata dovela je do lične interpretacije ortodoksne renesanse, koja je dobila naziv pleterski stil. Prema tome, sekundarni umjetnici dovedeni su iz Italije, šegrti su slani u talijanske radionice, gdje su donosili dizajne, arhitektonske planove, knjige i gravure, slike itd. od čega su se kopirali portreti, teme i kompozicije.

Kralj Karlo I bio je više okrenut novoj umjetnosti, koja se paradoksalno zvala stari način, što se odnosilo na klasičnu antiku. Njegovo direktno pokroviteljstvo postiglo je neka od najljepših djela posebnog i jedinstvenog španskog renesansnog stila: pokroviteljstvo Almazana de Covarrubiasa, njegove narudžbe za Ticiana, koji se nikada nije složio s time da se preseli u Španiju. Slikari velikog kvaliteta bili su, daleko od jezgra dvora, Pedro Berruguete, Juan de Juanes, Paolo da San Leocadio, čija je Djevica Caballera de Montese naglašena, Yáñez de la Almazan i Gerardo de los Llanos.

Slikanje u španskoj renesansi uglavnom se vršilo uljanim bojama. One su dobre za oslikavanje enterijera savršeno povinovanim zakonima perspektive, sa velikim naglaskom na ljude. Likovi su svi iste veličine i anatomski ispravni.

Boje i sjenčanje primjenjuju se u tonskim opsezima, prema talijanskom učenju. Kako bi naglasili talijanski stil, uz to, često su dodavani elementi direktno kopirani od njega, kao što su ukrasi a candelieri (rubovi od povrća i kupidona koji okružuju okvire) ili rimske ruševine na selu, uključujući scene Kristovog života.

Književnost

Glavni članak: Španska renesansna književnost

Miguel de Cervantes Saavedra, autor djela Ele Ingenioso Hidalgo Don Quijote de la Mancha
Jorge Manrique autor djela Coplas por la muerte de su padre
Garcilaso de la Vega, pjesnik.
San Juan de la Cruz i
Santa Teresa de Jesús, mistički pjesnik .
Fernando de Rojas, autor djela La Celestina
Fray Luis de León
Juan Boscán
Ausiàs March
Alonso de Ercilla, autor djela La Araucana
Lope de Rueda
Fray Luis de Granada
Marqués de Santillana
Diego Hurtado de Mendoza
Juan Latino, rođen kao Juan de Sessa, pjesnik i humanista.
Alonzo de Santa Cruz
Francisco de la Torre
Juan de Valdés
Anonimni pisci djela Romancero i remek djela pikarske književnosti Vida de Lazarillo de Tormes