Sekiz Sancak

Sekiz Sancak
Etkin17. yüzyıl-20. yüzyıl
ÜlkeSonraki Jin
 Çing Hanedanı
TipiKara kuvvetleri
SavaşlarıSonraki Jin'in Joseon'u işgali
Ming-Çing geçişi
Çing'in Joseon'u işgali
Üç Feudatoryum Ayaklanması
On Büyük Sefer
Birinci Afyon Savaşı
İkinci Afyon Savaşı
Taiping Ayaklanması
Boksör Ayaklanması
1911 Devrimi

Sekiz Sancak (Mançuca: ᠵᠠᡴᡡᠨ
ᡤᡡᠰᠠ jakūn gūsa, Çince: 八旗; pinyin: bāqí), Çin'de Sonraki Jin ve Çing hanedanları altında tüm Mançu hanelerinin yerleştirildiği idari ve askeri bölümlerdi. Savaşta, Sekiz Sancak ordu olarak işlev gördü, ancak sancak sistemi aynı zamanda tüm Mançu toplumunun temel örgütsel çerçevesiydi. 17. yüzyılın başlarında Nurhaci tarafından oluşturulan sancak orduları, onun parçalanmış Curçen halkını birleştirmesinde ve Çing Hanedanı'nın Ming Hanedanı'nı fethinde araçsal bir rol oynadı.

Moğol ve Han kuvvetleri büyüyen Çing askeri kuruluşuna dahil edildiğinden, orijinal Mançu sancaklarının yanında Moğol Sekiz Sancakları ve Han Sekiz Sancakları oluşturuldu. Sancak orduları, Çing ordusunun seçkin güçleri olarak kabul edilirken, imparatorluk birliklerin geri kalanı geniş Yeşil Standart Ordu'ya dahil edildi. Sancaklara üyelik kalıtsal hale geldi ve sancaktarlara arazi ve gelir verildi. Ming Hanedanı'nın yenilgisinden sonra, Çing imparatorları sonraki askeri kampanyalarında Sekiz Sancak'a güvenmeye devam ettiler. 18. yüzyılın ortalarındaki On Büyük Sefer'den sonra sancak ordularının kalitesi düştü. 19. yüzyılın ortalarındaki Taiping Ayaklanması'nı bastırmadaki başarısızlıkları itibarlarını düşürdü ve 19. yüzyılın sonlarında imparatorluğu savunma görevi büyük ölçüde Xiang Ordusu gibi bölgesel ordulare verildi. Zamanla, Sekiz Sancak, askerî güçleri ortadan kalksa bile Mançu kimliğiyle eş anlamlı hale geldi.[1]

Kaynakça

  1. ^ Franz Michael, "Military organization and power structure of China during the Taiping Rebellion." Pacific Historical Review 18.4 (1949): 469-483 online 25 Eylül 2022 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.

Konuyla ilgili yayınlar

  • Crossley, Pamela Kyle (1989), "The Qianlong Retrospect on the Chinese-martial (hanjun) Banners", Late Imperial China, 10 (2), ss. 63-107, doi:10.1353/late.1989.0004 
  • —— (1999), A Translucent Mirror: History and Identity in Qing Imperial Ideology, University of California Press, ISBN 0-520-92884-9 
  • Crossley, Pamela Kyle (2010), Kagan, Kimberly (Ed.), The Imperial Moment, Paul Bushkovitch, Nicholas Canny, Pamela Kyle Crossley, Arthur Eckstein, Frank Ninkovich, Loren J. Samons, Harvard University Press, ISBN 978-0674054097 
  • Enatsu, Yoshiki (2004), Banner Legacy: The Rise of the Fengtian Local Elite at the End of the Qing, University of Michigan, ISBN 978-0-89264-165-9 
  • Im, Kaye Soon. "The Development of the Eight Banner System and its Social Structure," Journal of Social Sciences & Humanities (1991), Issue 69, pp 59–93
  • Lococo, Paul (2012), "The Qing Empire", Graff, David A.; Higham, Robin (Ed.), A Military History of China (2. bas.), University Press of Kentucky, ss. 115-133, ISBN 978-0-8131-4067-4 
  • Rawski, Evelyn S. (1998), The Last Emperors: A Social History of Qing Imperial Institutions, University of California Press, ISBN 0-520-92679-X