Giuseppe Sinopoli

Giuseppe Sinopoli

Data i miejsce urodzenia	2 listopada 1946 Wenecja
Pochodzenie	włoskie
Data i miejsce śmierci	20 kwietnia 2001 Berlin
Przyczyna śmierci	zawał mięśnia sercowego
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	kompozytor, dyrygent
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Giuseppe Sinopoli (ur. 2 listopada 1946 w Wenecji, zm. 20 kwietnia 2001 w Berlinie^[1]) – włoski kompozytor i dyrygent.

Życiorys

W młodości uczył się harmonii i gry na organach w konserwatorium w Mesynie^[1][2]. W latach 1965–1967 studiował kontrapunkt i harmonię w Conservatorio di Musica Benedetto Marcello w Wenecji^[1]. Od 1968 do 1970 roku uczestnik Międzynarodowych Letnich Kursów Nowej Muzyki w Darmstadcie w klasie Ligetiego i Stockhausena, w 1970 roku uczęszczał też na zajęcia u Franco Donatoniego w Sienie^[1]. Uczył się również u Bruno Maderny i Hansa Swarowsky’ego w Wiedniu^[1]. Jednocześnie z nauką muzyki studiował medycynę na Uniwersytecie Padewskim, uzyskując w 1972 roku dyplom lekarski^[1].

W 1975 roku założył Bruno Maderna Ensemble, specjalizujący się w wykonawstwie muzyki współczesnej oraz renesansowej^[1][2]. W 1976 roku prowadził zajęcia z kompozycji na Międzynarodowych Letnich Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie^[1]. Jako dyrygent występował m.in. w Teatro La Fenice w Wenecji (1976), Deutsche Oper w Berlinie (1980) i w Operze Wiedeńskiej (1982)^[2]. W 1983 roku zadebiutował w Covent Garden Theatre (Manon Lescaut), a w 1985 roku w Metropolitan Opera (Tosca)^[2]. Był głównym dyrygentem Orchestra dell’Accademia Nazionale di Santa Cecilia w Rzymie (1983–1987) i Philharmonia Orchestra w Londynie (1984–1994)^[2][3]. W sezonie 1990/1991 pełnił funkcję dyrektora berlińskiej Deutsche Oper^[1][2], następnie od 1992 roku był dyrektorem artystycznym Dresdner Staatskapelle^[2][3]. W 1986 roku uczestniczył w ceremonii otwarcia Suntory Hall w Tokio^[1]. W 2000 roku na festiwalu w Bayreuth dyrygował wykonaniem tetralogii Pierścień Nibelunga^[1]. Otrzymał Order Zasługi Republiki Włoskiej w stopniu wielkiego oficera (1994)^[4] i kawalera krzyża wielkiego (1998)^[5].

Zmarł nagle na zawał mięśnia sercowego w trakcie prowadzenia przedstawienia Aidy w berlińskiej Deutsche Oper^[1][3].

Twórczość

W karierze dyrygenta zasłynął jako interpretator XIX-wiecznego repertuaru symfonicznego oraz dzieł operowych Verdiego, Wagnera i Pucciniego^[1]. Dokonał licznych nagrań płytowych dla Deutsche Grammophon, w tym dzieł Gustava Mahlera, Richarda Straussa, Giuseppe Verdiego i Giacomo Pucciniego^[1]. Jego interpretacje uznawane były za kontrowersyjne^[2]. Jako kompozytor w swoich utworach posługiwał się współczesnymi środkami wyrazu^[2].

Wybrane kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych^[1])

Utwory orkiestrowe

• Opus Daleth na orkiestrę kameralną (1971)
• Tombeau d’armor I (1974)
• Pour un livre à Venise (1975)
• Koncert na klarnet i orkiestrę (1975, nowa wersja 1990)
• Tombeau d’armor II (1977)
• Koncert kameralny na klarnet i orkiestrę (1978)
• II suita z Lou Salomé (1985)

Utwory wokalno-instrumentalne

• Opus Scir na mezzosopran i zespół instrumentów (1972)
• Sunyata na sopran i kwintet smyczkowy (1972)
• Souvenirs à la mémoire na 2 soprany koloraturowe, kontratenor i orkiestrę (1974)
• I suita z Lou Salomé na głosy solowe, chór i orkiestrę (1981)

Opera

• Lou Salomé (1981, wyst. Monachium 1981)

Przypisy