Piotr Damiani

Zobacz też: innych świętych o imieniu Piotr.

Święty
Piotr Damiani

Pier Damiani

biskup kardynał doktor Kościoła
Data i miejsce urodzenia	styczeń 1007 Rawenna
Data i miejsce śmierci	22 lutego 1072 Faenza
Czczony przez	Kościół katolicki
Kanonizacja	1828 (aprobata kultu) przez Leona XII
Wspomnienie	21 lutego
Atrybuty	anioł trzymający kapelusz kardynalski, czaszka, krucyfiks
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Piotr Damiani

Data urodzenia	styczeń 1007
Data śmierci	22 lutego 1072
Prior episcoporum ac omnium cardinalium
Okres sprawowania	1057-1067
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	kameduli
Sakra biskupia	1057
Kreacja kardynalska	1057 Stefan IX
Kościół tytularny	Ostia

Piotr Damiani EC (wł. Pietro Damiani; ur. w styczniu 1007 w Rawennie, zm. 22 lutego 1072 w Faenzie) – włoski eremita, biskup Ostii, kardynał, święty katolicki, doktor Kościoła.

Życiorys

Urodził się w styczniu 1007 roku w Rawennie^[1]. Pochodził z niezbyt ubogiej rodziny, miał krewnych wśród rodów patrycjuszowskich^[2]. Miał liczne rodzeństwo, m.in. braci Damiana i Marinusa oraz siostry Rodelindę i Sufficję^[2]. Został porzucony przez matkę, a jego wychowaniem zajęła się żona jednego z kapłanów^[2]. Była ona daleką krewną ojca Piotra i namówiła jego matkę by przyjęła chłopca z powrotem^[2]. Piotr w młodości stracił oboje rodziców, a jego wychowaniem zajął się starszy brat Damian, archiprezbiter w Rawennie^[3]. Początkowe nauki pobierał w rodzinnym mieście, a następnie w Faenzy i Parmie^[4]. Następnie uzyskał stopień mistrza sztuk wyzwolonych i został nauczycielem w Rawennie^[4]. W 1035 roku został eremitą w Fonte Avellana^[4]. W następnych latach przebywał w innych klasztorach m.in. w Pomposie i pod Urbino, a także spisał biografię św. Romualda^[5]. W 1043 roku został opatem w Fonte Avellana i skupił się na rozbudowie kolonii eremickich, które zostały połączone w kongregację kamedulską^[6]. Wymagał od mnichów ścisłego przestrzegania reguły św. Benedykta, postu, ascezy i całkowitego odseparowania od świata zewnętrznego^[7].

W 1057 roku Stefan IX kreował go kardynałem biskupem i nadał diecezję suburbikarną Ostia, jednocześnie powołując go na funkcję prior episcoporum ac omnium cardinalium^[8]. Damiani wielokrotnie usiłował odmówić przyjęcia tych godności i dopiero groźba ekskomuniki sprawiła, że zgodził się je przyjąć^[8]. Rok później, kiedy rzymska szlachta wybrała kardynała Giovanniego Minciusa na antypapieża, Damiani musiał uciec z Rzymu^[8]. Wraz z innymi kardynałami pojechał do Sieny, gdzie wybrali biskupa Florencji Gerarda z Burgundii^[8]. Trzy lata później Piotr wziął udział w pierwszej formalnej papieskiej elekcji, która obrała biskupa Lukki Anselma da Baggio^[9]. W 1063 roku rozstrzygał spór pomiędzy Hugonem z Cluny a biskupem Mâcon, Drogonem^[9]. W 1067 roku zrezygnował z funkcji biskupa^[10]. Dwa lata później udał się na synod do Frankfurtu, gdzie przekonał cesarza Henryka IV by nie rozwodził się z żoną Bertą^[9]. W styczniu 1072 roku udało mu się doprowadzić do tego by archidiecezja w Rawennie podporządkowała się prawowitemu papieżowi^[9]. Zmarł 22 lutego tego samego roku w Faenzy^[9].

Jako pierwszy biskup i teolog zaczął głosić teorię o dwóch kluczach, które Chrystus przekazał Świętemu Piotrowi (por. Mt 16,19). Jeden z nich miał symbolizować władzę duchowną, zaś drugi świecką. W swojej teorii utrzymywał, że władza świecka i duchowa są od siebie różne, ale równe^[11][12]. Potwierdzał w ten sposób doktrynę papieża Gelazjusza I, mówiącą o dwuwładzy.

Relikwie

Jego relikwie znajdują się w katedrze w Faenzy^[13].

Ikonografia

W ikonografii święty jest przedstawiany jako biskup w mitrze, jako kardynał lub jako mnich w habicie^[14].

Atrybuty

Jego atrybutami są: anioł trzymający kapelusz kardynalski, czaszka, krucyfiks^[14].

Aprobata kultu

W 1828 roku papież Leon XII zatwierdził kult Piotra Damianiego i ogłosił doktorem Kościoła^[13].

Dzień pamięci

Wspomnienie liturgiczne obchodzone jest 21 lutego^[14].

W literaturze

Dante Alighieri umieścił go w swojej Boskiej Komedii w Raju – pisze o nim w 21 Pieśni^[15].

Prace

• De Divina Omnipotentia – O boskiej wszechmocności,
• Dominus vobiscum – Bóg z Wami,
• Żywot Romualda,
• Zakon pustelniczy,
• Officium Beatae Virginis,
• Liber Gomorrhianus,
• De Institutione monialis – dziełem tym napisanym ok. 1057 roku chciał zapobiec rozkładowi kultury Zachodu na wzór tego, czego dopatrywał się w dekadenckim Bizancjum. Znajduje się w nim pierwsze historyczne świadectwo użycia widelców w Europie, w którym to zwyczaju bizantyjskiej żony weneckiego szlachcica dostrzegł przyczynę jej śmierci w czasie epidemii^[16],
• Disceptatio synodalis,
• De Sancta Simplicitate,
• Liber Gratissimus.

Zobacz też

• kult świętych
• modlitwa za wstawiennictwem świętego

Przypisy

Bibliografia

• Zbigniew Kadłubek: Św. Piotr Damiani. Kraków: WAM, 2006. ISBN 83-7318-649-2. (pol.).
• Rudolf Hüls, Kardinäle, Klerus und Kirchen Roms: 1049–1130, Bibliothek des Deutschen Historischen Instituts in Rom, 48, Tübingen: Max Niemeyer Verlag, 1977. ISBN 978-3-484-80071-7.
• Zbigniew Kadłubek, Rajska radość. Św. Piotr Damiani, Katowice: Wydawnictwo Gnome, 2005. ISBN 83-87819-04-2.
• Zbigniew Kadłubek, Cuncta per orbem volumina litterarum. O kazaniu św. Piotra Damianiego na dzień św. Kasjana Męczennika, "Civitas mentis", 1, 2005, s. 84-91.
• Hans Walter Klewitz, Reformpapsttum und Kardinalkolleg. Die Entstehung des Kardinalkollegiums. Studien über die Wiederherstellung der römischen Kirche in Süditalien durch das Reformpapsttum. Das Ende des Reformpapsttums, Darmstadt: Hermann Gentner Verlag, 1957.
• Bożena Mazur, Poczet świętych i błogosławionych, Poznań: Publicat SA, 2005, s. 67-68. ISBN 83-245-0187-8.
• Piotr Damiani.. deon.pl. [dostęp 2013-04-20].